Teatrolog, performatyk, profesor uniwersytetu zatrudniony w Instytucie Nauk o Kulturze UMK w Toruniu. Zajmuje się problemami teorii dramatu i teatru: relacją między tekstem dramatu a jego inscenizacją, estetyką teatru współczesnego, w szczególności teatrem polskim (dzieje teatru w Toruniu), litewskim i niemieckim oraz badaniami z zakresu performatyki, które obejmują m.in. kulturowe korzenie piłki nożnej, muzyki rockowej i reality show, a także performans na żywo jako medium ludzkie. Autor książek Teatr realności (2006), Performans na żywo jako medium i obiekt mediatyzacji (2011), Reżyserskie strategie inscenizacji dzieła literackiego (2017). Stały współpracownik Centrum Badania Teatru Europy Wschodniej powołanego przy Akademii Teatralnej w Szanghaju w 2018 roku.
Reżyserskie strategie inscenizacji dzieła literackiego
„Rzecz bowiem nie w tym – to główna teza tej monografii – żeby rozliczyć reżysera z jego praw i obowiązków wobec tekstu literackiego, tradycji i kultury, lecz aby znaleźć sposoby uważnej, naukowej analizy jego zabiegów na tekście i nie ulegając generalizacjom i pokusom łatwego osądu, dostrzec artystyczne efekty tych zabiegów interpretacyjnych bądź recepcyjnych. Cóż po wierności, kiedy na „wiernym” do szpiku kości przedstawieniu wysiedzieć trudno, cóż po derridiańskich dekonstrukcjach, kiedy w efekcie rozmontowania dramatu nie dociera do widza żadna sensowna wizja świata ani nawet wciągające widowisko. Sfery lektur i teatru, dzieł sztuki i gier łączy otwarta dla współtworzących je performerów – reżyserów i widzów, czytelników i zawodników, słuchających/oglądających i współdziałających – przestrzeń inwencji. Reżyserskie strategie inscenizowania dzieł literackich chciałbym właśnie widzieć w kategoriach pełnej inwencji sztuki czytania, recepcji w najszerszym tego słowa znaczeniu.”
Ze Wstępu
Wstęp / 7
Reżyser czyta dramat. O paradoksach strategii inscenizacyjnych w teatrze najnowszym / 11
Dzieło teatralne jako swoisty zapis konkretyzacji dramatu dokonanej przez reżysera / 27
W co grają reżyserzy? Interpretacyjny model teatru / 53
Recepcyjny model teatru / 75
„Nawet szron może zapłonąć”. Hamlet Eimuntasa Nekrošiusa – reżyserska interpretacja tragedii Szekspira / 105
Siedem procent, czyli Franka Castorfa strategia inscenizowania tekstu na przykładzie adaptacji powieści Skrzywdzeni i poniżeni Fiodora Dostojewskiego / 133
7. Podróż zimowa od Schuberta/ Müllera/Barańczaka do Jelinek/Bikont/Kleczewskiej / 159
Ludzie jak drzewa, ludzie jak kamienie / 181
Lekcja czytania Szekspira / 193
Wypatrywanie, czyli Dziady Eimuntasa Nekrošiusa / 203