W obszarze publicznie gwarantowanego bezpieczeństwa socjalnego istnieje wiele znaków zapytania: Finansowanie składkowe czy finansowanie podatkowe? Zasada ekwiwalencji czy potrzeby? Zachowanie/ochrona stopy życiowej czy zabezpieczenie podstawowe? Wyciąganie z bezrobocia czy aktywizacja do czynności zarobkowych? Zasada indywidualnego ubezpieczania czy świadczenia grupowe? Odpowiedzi na powyższe pytania, które zostały opracowane w europejskich państwach narodowych, wskazują na szerokie spektrum możliwości i dają się zredukować do dwóch formuł Beveridge'a i Bismarcka, mimo że obaj byli centralnymi postaciami w europejskiej historii państwa socjalnego. Nazwisko brytyjskiego reformatora społecznego Beveridge'a identyfikowane jest przez większość przede wszystkim z zasadą podstawowego ubezpieczenia rozległego, ale minimalnego, natomiast Bismarck kojarzony jest z regułą ubezpieczeń społecznych, w których świadczenia naliczane są zasadniczo na podstawie składek i wynikających z nich praw. Wszystkie przedstawione w tym tomie systemy zabezpieczeń społecznych bazują na specyficznej mieszance powyższych zasad.
Ze Wstępu
