W rytmie... (katalog malarstwa)

W sztuce współczesnej zakres inspiracji dla twórczego wypowiadania się w dziedzinie artystycznej malarstwa wydaje się nieograniczony. Jednak pole artystycznego działania wyznacza malarzowi jedno z podstawowych uwarunkowań, mianowicie płaszczyznę, która określa ramy formalne i znaczeniowe dla powstającego obrazu. Ta cecha wyróżniająca malarstwo pośród innych dziedzin sztuki, której odbiorca niekoniecznie musi być świadom, a która malarzowi podpowiada kierunki artystycznych poszukiwań, pozwala wyznaczać artystyczne azymuty, krystalizuje dojrzałość twórczą artysty. I chociaż współczesny malarz zdaje sobie sprawę z tego, że obraz nie musi przedstawiać rzeczywistości, ale sam staje się rzeczywistością, to każdy pretekst dla jego powstania poddaje organizowaniu i twórczemu porządkowaniu, aby wyznaczyć własny, malarski cel.
Justyna Grzebieniowska, jako dojrzała artystka, ma określony kurs poszukiwań. Pracuje cyklami, tworząc różne zestawy obrazów tak długo, aż eksperyment oraz idea zadowolą ją, aż będzie mogła skonstatować: „nie uroniłam niczego, co służy mojemu dziełu". Jeden z cyklów nosi znamienny tytuł Z muzyką w tle, bo dla Justyny muzyka i taniec to najbliższe duchowo źródła inspiracji. Tworząc dynamiczne kompozycje malarskie, bodajże z taką samą pasją, z jaką oddaje się we władanie tanga, flamenco, czy nowoczesnego baletu, pozywa rzeczywistość naprzeciw swoim namiętnościom i porywom żarliwych przeżyć.
Uzasadnione w tańcu znamię afektacji nie pojawia się w malarstwie autorki, ma ona bowiem świadomość, że obraz powstaje w czasie, wymaga namysłu i wyobraźni. Pracując nad procesem tworzenia każdego z obrazów, ma wypróbowany sposób konstruowania kompozycji malarskiej, który zapewnia dynamikę. Dzieląc stawanie się obrazu na kolejne etapy narastania faktury i koloru, ustala przede wszystkim takie wyznaczniki warunkujące rodzaj kompozycji, jak rytm i ruch, ale i kontrasty kolorystyczne, które sprzyjają ekspresji. Potrafi zadbać przy tym o formalną i znaczeniową spójność zarówno każdego
z obrazów, jak i całości cyklu.
Warto zwrócić tu uwagę na stosowanie przez autorkę przeważnie kompozycji otwartych, w których akcentuje ruch (a raczej jego iluzję), ale i upływ czasu. W niektórych kompozycjach nieruchome postaci kierują się ku ramom obrazu, dając nam przeczuć chwilowe tylko ich zatrzymanie, w innych przemykają z impetem przez płaszczyznę obrazu, zaprzeczając jego statyce. Obraz staje się utrwaleniem wycinka akcji i gestu - jest także zapisem pamięci i kontemplacji.
O wartościach ekspresyjnych malarstwa Justyny Grzebieniowskiej świadczy również oryginalna forma postaci i figur. Są one głównymi aktorami zdarzeń, których „akcje" przedstawiają jawne i ukryte znaczenia. Pojawiają się proste, hieratyczne postaci i quasi-monochromatyczne sylwety, kontrastujące z umownym entouragem tła, ale i fragmenty postaci, poszarpane i cząstkowe, których sugestywny ruch pozbawił fizycznej integralności.
Malarstwo Justyny Grzebieniowskiej ma siłę nieodpartego przekonania, że jako dziedzina sztuki jest wartością samą w sobie. Dlatego warto poddać się ekspresji jego przekazu - warto poddać się wrażeniu, że jego proste i wzniosłe zarazem emocje odwołują się do wartości uniwersalnych.

Grzebieniowska Justyna