Autoteliczność - referencyjność - niewyrażalność. O nowoczesnej poezji polskiej (1918-1939)

Składające się na tę książkę ujęcia postaw estetycznych siedmiu poetów (Bolesława Leśmiana, Jarosława Iwaszkiewicza, Tadeusza Peipera, Juliana Przybosia, Adama Ważyka, Władysława Sebyły i Józefa Czechowicza) są podporządkowane szerszej perspektywie. Autorka eksponuje uwikłanie utworu literackiego w nierozstrzygalne napięcię między „być” (autonomicznym dziełem sztuki, artefaktem) a „znaczyć” (przez odsyłanie do tak czy inaczej pojmowanej rzeczywistości) jako jeden z kluczowych wątków dyskursu estetycznego, rozwijanego w obrębie nowoczesnej autorefleksji literackiej. Z tego punktu widzenia konfrontacja postaw estetycznych siedmiu wybitnych poetów Dwudziestolecia Międzywojennego odsłania niejawny, podskórny i rzadko dramatyczny dialog poetyckich racji, regulowany zarówno osobistymi wyborami twórców, jak i usytuowaniem polskiej poezji wobec doświadczeń literatury europejskiej. 

Wstęp / 7

Rozdział 1. Symbolizm w Polsce. Rekonesans / 19

Rozdział 2. Niezrozumiałe- Nienazwane- Nowoczesne. Leśmian i Iwaszkiewicz- dwa modele poetyckiej niewyrażalności / 67

Rozdział 3. „Zwrotnica” : między autonomią języka poetyckiego a esencjalizmem / 93

„Nadwyrażalność” Peipera / 97

Niewyrażalność Przybosia / 122

Rozdział 4. Poezja mitu kratylejskiego Adama Ważyka / 151

Rozdział 5. Niewyrażalność w świadomości artystycznej Władysława Sebyły. Analiza wypowiedzi krytycznych i tekstów poetyckich / 203

Rozdział 6. Poezja czysta Czechowicza. Rekonstrukcja poetyki sformułowanej / 273

Zamiast zakończenia / 319

Bibliografia / 323

Sumary / 337

Indeks osobowy / 341

Agnieszka Kluba