Fragment artykułu wprowadzającego ks. prof. Jerzego Bagrowicza:

 „Edukacja religijna stanowiła zawsze i stanowi dziś ważną dziedzinę wychowania oraz przedmiot badań, zwłaszcza w ramach pedagogiki ogólnej i teorii wychowania. Współcześnie edukacją religijną zajmują się następujące subdyscypliny naukowe: pedagogika chrześcijańska, pedagogika religii (religijna) i katechetyka. Są one ze sobą ściśle związane nie tylko podstawami źródłowymi, czy też historią rozwoju, ale i przedmiotem zainteresowania. Warto, choć ogólnie, wprowadzić w podstawy i szanse rozwoju tej subdyscypliny, którą tradycyjnie nazywało się w Polsce pedagogiką religijną, a od pewnego czasu pedagogiką religii. […]

Przedmiotem pedagogiki religii jako nauki jest całość procesów religijnego nauczania i wychowania, formacji religijnej pojętej całościowo, ukierunkowanej na życie według zasad chrześcijańskiej religii. Pedagogika religii jest więc teorią procesu religijnego nauczania i wychowania, zorientowaną na praktykę życia chrześcijańskiego.

Pedagogika religii zaś jako kierunek w myśli pedagogicznej podkreśla znaczenie religii dla całościowego wychowania człowieka. Wypracowuje ona przeto podstawy i zasady edukacji religijnej człowieka, żyjącego w konkretnych uwarunkowaniach cywilizacyjnych i kulturowych. Jej przedmiotem jest refleksja nad potencjałem religijnym poszczególnych religii i wyznań religijnych.

Szczególne miejsce w tej refleksji ma wskazanie na edukacyjny potencjał religii w rozwoju i wychowaniu człowieka. Pomaga ona najpierw odnaleźć sens życia, występuje bowiem jako czynnik w swoisty sposób wyjaśniający obraz świata i odpowiadający na podstawowe pytania egzystencjalne oraz na jedną z najistotniejszych potrzeb człowieka – potrzebę sensu życia i potrzebę transcendencji. Religia wyjaśnia sens świata i życia poprzez odniesienie do porządku pozwalającego na interpretowanie życia, cierpienia, śmierci oraz innych zdarzeń egzystencjalnych w ramach systemu, wewnątrz którego okazują się one wartościami. Spojrzenie na świat z religijnego punktu widzenia może umożliwić przyjęcie ukrytego sensu wydarzeń, bolesnych doświadczeń czy też cierpienia.

Tak więc religia w sobie właściwy sposób porządkuje ustosunkowanie się człowieka do świata, rzeczy i ludzi, z nim samym włącznie. W kształtowaniu osobowości wychowanie religijne spełnia funkcję utrwalania uznanego przez jednostkę systemu wartości. Funkcja ta ujawnia się w dostarczaniu przez religię nierelatywnych podstaw dla wartości, zwłaszcza dla wartości moralnych. Ustala ona także hierarchię tych wartości. […]

Podstawowe obszary badawcze pedagogiki religii, które chcemy w naszych poszukiwaniach badawczych choć częściowo dotknąć, obejmują: 1. Problematykę relacji pedagogiki i pedagogiki religii, pedagogiki religii i teologii, relacji pedagogiki religii do innych subdyscyplin; 2. Religijny wymiar rozwoju człowieka; 3. Potencjał edukacyjny religii; 4. Filozoficzne i teologiczne podstawy edukacji religijnej; 5. Edukację religijną a humanizację życia społecznego”.