O człowieku można mówić z wielu odmiennych punktów widzenia. Antropologia jako nauka o człowieku jest ze swej natury dziedziną interdyscyplinarną. Próbę odpowiedzi na pytania: kim jest człowiek? jaka jest jego natura? co stanowi cel jego życia? – podejmują różne dyscypliny wiedzy. Dlatego antropologia dookreślana jest przymiotnikiem (np.: archeologiczna, filozoficzna, itd.). Wśród nich szczególne miejsce zajmuje antropologia teologiczna (chrześcijańska). Jej specyfiką jest to, że podejmuje namysł nad człowiekiem w świetle Objawienia Bożego. Od pierwszych stron Biblii człowiek ukazany jest bowiem jako byt osobowy ukonstytuowany z ciała i duszy, stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy – wspólnoty miłości trzech Osób Boskich. Dla antropologii biblijnej charakterystyczne jest odczytanie tajemnicy człowieka w kontekście Boga.

Tom otwiera artykuł poświęcony biblijnym opisom człowieka oraz porzuceniu „starego człowieka”, by przyoblec „nowego”. W obszarze Rdz 1-2 pozostaje drugi autor, który wskazuje specyfikę biblijnego spojrzenia dostrzegającego całego człowieka. Odczytanie człowieka w kontekście Apokalipsy pozwala autorce postawić tezę o konieczności kenozy dla narodzin człowieka do nowego życia z Chrystusem. O relacji antropologii biologicznej i teologicznej oraz ich kompetencji w odpowiedzi na pytanie o tożsamość człowieka traktuje tekst „Człowiek – brakujące ogniwo w procesie ewolucji czy zdecydowanie ktoś więcej? Aktualność teologicznej odpowiedzi w kontekście kultury postmodernistycznej jest treścią piątego już artykułu. Autor wskazuje na całościową wizję człowieka, jaką daje spojrzenie teologiczne. Po tej linii idzie tekst podejmujący problem sensu pytania o prawdę o człowieku w rozważaniach Josepha Ratzingera. Przedostatni artykuł jest próbą spojrzenia na człowieka z punktu widzenia estetyki (kategoria piękna). Tom zamyka tekst o afirmacji ciała prezentujący syntezę teologicznej interpretacji ludzkiej cielesności.