Monografia przedstawia interpretacje projektów poetyckich dwojga powojennych awangardystów, Tymoteusza Karpowicza i Krystyny Miłobędzkiej. Ich twórczość poetycka i koncepcje twórcze zostały poddane lekturze relacyjnej – wybrane utwory zanalizowano na tle wspólnych inspiracji literackich i filozoficznych, jak i potwierdzonej w dokumentach osobistych wieloletniej przyjaźni dwojga twórców. Lektura relacyjna pozwala wyeksponować wizje tworzenia poezji oraz strategie autokreacyjne Karpowicza i Miłobędzkiej. Wybrany sposób lektury umożliwia pokazanie, jak te dwa poetyckie idiomy, czytane równolegle, dialogują ze sobą, a jednocześnie manifestują swoją odmienność. Metafora otwarcia to główny motyw całej książki, stanowiący łącznik między tematyką poszczególnych rozdziałów i symbolizujący metodę czytania tej poezji – głównym celem rozprawy jest pokazanie, jak awangardowe dzieła poetyckie, uznawane za hermetyczne, mogą otworzyć się przed czytelnikiem.
Doktor nauk humanistycznych, literaturoznawczyni, komparatystka, redaktorka. Adiunktka w Katedrze Komparatystyki Literackiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członkini redakcji czasopisma „Wielogłos”. Laureatka Konkursu im. Czesława Zgorzelskiego i autorka książki Dwudziestowieczna poezja polska w kontekście anglo-amerykańskiego modernizmu. „Słoje zadrzewne” Tymoteusza Karpowicza i „The Pisan Cantos” Ezry Pounda (2016). Jej praca doktorska została wyróżniona w Konkursie im. Inki Brodzkiej-Wald. Interesuje się XX- i XXI-wieczną poezją polską oraz anglojęzyczną, historią modernizmu i awangardy, literaturą eksperymentalną, a także intermedialnością. Współpracuje jako redaktorka i korektorka z wydawnictwem Karakter oraz pracownią d2d.pl.
