Heterometaliczne związki koordynacyjne wybranych metali 3d elektronowych otrzymywane w oparciu o tris(szczawiano)chromian(III),

Z wprowadzenia
Prace nad związkami wielordzeniowymi stanowią rosnący udział w bieżącej literaturze dotyczącej połączeń koordynacyjnych. Homo- i heteropolimetaliczne kompleksy stanowią przedmiot badań nieobcy przedstawicielom różnych dziedzin nauki, nie tylko chemii, ale i fizyki, biologii, farmacji, a nawet medycyny. To zainteresowanie wynika nie tylko z wyczerpywania się tematyki dotyczącej klasycznych związków typu wernerowskiego, ale przede wszystkim z możliwości podjęcia nowej problematyki, jaka pojawia się w tej grupie związków. W polu zainteresowań wielu badaczy pozostają również heterometaliczne pary jonowe oraz kompleksy o mieszanej wartościowości (ang. mixed-valence) i to nie tylko z powodów poznawczych. W grę wchodzi, bowiem aspekt utylitarny. Te pierwsze mogą dawać w wyniku rozkładu termicznego tlenkowe materiały ceramiczne lub przewodzące. Drugie niekiedy posiadają właściwości podobne do kompleksów heterordzeniowych. [...]

Jednak szczególnym zainteresowaniem cieszą się badania heterometalicznych związków koordynacyjnych zawierających mostkujące ligandy między tworzącymi je centrami metalicznymi.

Wzajemnie uzupełniająca się multidyscyplinarność badań związków wielordzeniowych kieruje się w stronę dwóch głównych ścieżek tematycznych. Chodzi tu po pierwsze o badania magnetycznych oddziaływań wymiennych między dwoma centrami, przeniesienia elektronu, czy też swoistych właściwości katalitycznych, które mogą się pojawić w tego typu związkach [...]. Najogólniej można określić ten nurt jako prowadzący do poszukiwania, a nawet projektowania i otrzymywania nowych materiałów. Druga ścieżka wynika z występowania podobnych układów w organizmach żywych. Centra takie występuj ą w metaloproteinach, przykładowo w oksydazie cytochromowej, dysmutazie ponadtlenkowej i wielu innych [...]. Heterometaliczne centra stanowią w nich miejsca aktywne, odpowiedzialne m.in. za przenoszenie elektronów, czy też wiązanie egzogennych molekuł. Dzięki temu metaloproteiny stanowią naturalne katalizatory.

Grzegorz Wrzeszcz