(1938–2006) – ur. w Saragossie, hiszpański fizyk i filozof, związany przez wiele lat z Uniwersytetem w Barcelonie, gdzie wykładał epistemologię, filozofię przyrody i filozofię nauki; od 1987 roku pracował na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozofii Kościelnej. Profesor wizytujący na Uniwersytecie św. Krzyża w Rzymie, Uniwersytecie w Piura oraz wielu uczelniach w Europie i Ameryce Łacińskiej; konsultor Papieskiej Rady ds. Kultury, członek Papieskiej Akademii św. Tomasza z Akwinu i wielu międzynarodowych stowarzyszeń naukowych (m.in. ESSSAT, AIPS). W 2002 roku założył interdyscyplinarną grupę badawczą CRYF (Ciencia, Razón y Fe) na Uniwersytecie Nawarry, zajmującą się kwestiami z pogranicza nauki, filozofii i teologii. Jest autorem blisko 20 książek naukowych, wśród nich dotyczących tzw. sprawy Galileusza, w której wykorzystał szereg materiałów dotąd nieobecnych w obiegu naukowym; znawca myśli Karla Poppera i filozoficznych implikacji kwestii ewolucji; w 1995 roku otrzymał prestiżową nagrodę Fundacji Templetona za wkład w dialogu między nauką a religią. Jedną z ważniejszych publikacji, w której zawarł najważniejsze przemyślenia z tego zakresu, jest „Umysł Wszechświata”, po raz pierwszy przetłumaczony na język polski. W 2017 roku międzynarodowe czasopismo „Scientia et Fides” poświęciło jeden z numerów na analizę wkładu Mariano Artigasa w dialog między nauką a religią.