Książka ta stanowi próbę kompleksowej biografii Konstantego Wasyla Ostrogskiego. Autor ukazuje przede wszystkim proces błyskawicznego wzrostu majątku Ostrogskich w XVI wieku, co było faktem bez precedensu w tym czasie w Rzeczypospolitej. Szeroko zostało przedstawione tło kontaktów Ostrogskiego z Rzymem oraz współpraca magnata z ewangelikami.

Wstęp (fragment)

Wiek XVI stanowił pod każdym względem przełomowy okres w dziejach Polski i Litwy, szczególnie zaś we wzajemnych stosunkach obu państw. Ogromne znaczenie miał on także dla ruskich ziem Rzeczypospolitej. W co­raz większym stopniu wchodziły one w orbitę oddziaływania kultury pol­skiej. Ważną datą okazał się tu rok 1569, kiedy to w związku z urealnieniem unii polsko-litewskiej w Lublinie ziemie ruskie dotąd należące do Litwy zostały przyłączone do Korony. Zdecydowało to o przyspieszeniu na Rusi wzajemnej kulturowej wymiany między Wschodem a Zachodem.
Ogromnie ciekawą i oczywiście z racji wpływów poważną rolę w tej wymianie, przybierającej często formy rywalizacji, odgrywali ruscy moż­ni. Od nich w dużym stopniu zależało przyszłe oblicze ruskich ziem Rze­czypospolitej. Jeszcze w pierwszej połowie XVI wieku przywiązanie ma­gnatów z Wołynia czy Kijowszczyzny do prawosławia, które stanowiło rdzeń ruskiej kultury, wydawało się niepodważalne. Wszak większość magnackich rodów ruskich szczyciła się (słusznie lub nie) swoim Rury-kowiczowskim pochodzeniem, nawiązując w ten sposób do czasów świet­ności dawnej Rusi Kijowskiej. Cóż więc się stało, że w początkach XVII wieku już tak niewiele rodów, czy choćby tylko ich przedstawicieli, uzna­wało się za dziedziców ruskiej kultury? Część powodów tego stanu rzeczy wydaje się oczywista. Wśród nich wymienić należy wewnętrzny kryzys, jaki przechodziło prawosławie na ziemiach polskich i litewskich w XVI wieku, szczególnie widoczny wobec sukcesów reformacji, a potem potry-denckiego katolicyzmu. Wpływ na to miała także polityka władz Rzeczy­pospolitej: do 1563 roku prawne upośledzenie ortodoksów w Wielkim Księstwie Litewskim (w stosunku do katolików), polityka Zygmunta III preferująca awanse katolików na krzesła senatorskie czy wreszcie popar­cie udzielone przez tego władcę unii brzeskiej (1595/1596).