Przedstawiam czytelnikowi pracę, która jest owocem moich poszukiwań w zakresie językoznawstwa oraz filologii romańskiej w latach 90-tych. Ponieważ dla mnie granice między filologią i językoznawstwem nie istnieją, albowiem celem obydwu dyscyplin jest analiza zjawisk języka, chociaż odmienne są punkty widzenia, postanowiłem w jednym dziele poruszyć wszystkie, według mnie, istotne zagadnienia, z którymi dane mi było zetknąć się w mojej pracy dydaktycznej i naukowej tego okresu.
Praca ta nie pretenduje do miana podręcznika, chociaż nie mogłem się ustrzec podejścia podręcznikowego w wielu rozdziałach. Chodziło mi o wyjaśnienie zjawisk, które są, według mnie, ważkie dla historii i stanu obecnego języka oraz świadomości językowej i językoznawczej społeczeństwa, a które nie są w chwili obecnej w pracach tego typu eksponowane, już to ze względu na dominację saussure'owskiej perspektywy synchronicznej w badaniach, już to ze względu na konwencje w tym względzie przyjęte w środowisku. Wydawało mi się, że w ten sposób zdołam wypełnić pewne luki, które sam w mojej wiedzy językoznawczej i romanistycznej posiadam. Nie chodziło więc o doskonałość, do której wszyscy dążymy, a nie możemy przecież nigdy osiągnąć, ze względu na różnego rodzaju uwarunkowania i przeszkody, lecz raczej o autentyczność pracy, której gwarantem są n
asze indywidualne przekonania, doświadczenia i wiedza. Zdaję sobie sprawę z tego, że niektóre problemy zostały przeze mnie ledwie zasygnalizowane, inne pojawią się w trakcie lektury, z omówienia jeszcze innych po prostu zrezygnowałem. Dziękuję recenzentom za dobre rady i przepraszam za moją niepokorę. Wszelkie niedociągnięcia i błędy biorę na siebie. Wszystkie tłumaczenia na język polski w tekście, które nie są opatrzone nazwiskiem, są mojego autorstwa.
Mam cichą nadzieję, że czytelnik zechce zaakceptować taką formę wykładu.