Książka jest naukowym dyskursem o charakterze pedagogiczno-filozoficznym, ukazującym poszukiwanie sensu przez interpretację złożonych kontekstów między edukacją, religią i wiarą. Motywy podjęcia tematu tkwią głęboko w historycznych i kulturowych uwarunkowaniach funkcjonowania społeczeństw, od czasów starożytnych poczynając, a na współczesnych kończąc. Za punkt kulminacyjny, w perspektywie czasowej, przyjęto epokę Oświecenia, gdyż miała ona nie tylko ogromny wpływ na główny problem omawiany w książce, ale przede wszystkim dlatego, że w sposób zasadniczy przeorientowała dotychczasowy tok myślenia o człowieku i jego egzystencji, zwłaszcza w aspekcie jego wolności. W tym czasie załamał się bowiem ustalony na bazie teleologicznej porządek rzeczy i wszelkiego poznania, zmieniła się struktura społeczeństwa, a Kościół w sensie instytucjonalnym stracił siłę swego oddziaływania. Prymat nauki i empirii upoważniał jednostkę do osiągania wszystkiego na drodze racjonalności i naukowego poznania. Doprowadziło to do przyjęcia założenia, że człowiekowi dozwolone jest wszystko, do czego uzdalniają go wyniki osiągnięte przez naukę.
Z Wprowadzenia
