Do ponownego zainteresowania się działalnością Stanisława Czernika, a szczególnie tym okresem, kiedy tworzył „Okolicę Poetów" i obwoływał się twórcą nowego kierunku literackiego - autentyzmu - skłaniać dziś może kilka powodów.
Minęło ponad pięćdziesiąt lat od zamknięcia „Okolicy" (wychodziła w latach 1935-1937, a po przerwie od 1938 do marca 1939 r.), warto więc z perspektywy już historycznej i bez niepotrzebnych uprzedzeń, a także zachwytów, przyjrzeć się temu zjawisku, określić jego sens literacki i społeczny, dokonać weryfikacji jego dotychczasowych ocen. Skłania też do tego świadomość, że autentyzm jest już prądem zamkniętym, umarłym, rzec by można. Przekonanie Alicji H. Moskalowej,
.. .iż Skamandryci i Awangarda, awangarda i skamandryci odmieniani we wszystkich przypadkach, obficie cytowani, wysławieni, cenieni, głośni i wielcy - przechodzą już do historii literatury, a ten biedny kopciuszek literacki
- autentyzm - trwa i trwa. Żyje i rozwija się. I chociaż ilość twórców-inicjatorów topnieje, to jakość ich twórczości literackiej wzrasta
- wydaje się niesłuszne. Po śmierci Czernika, a potem Ożoga, którzy ten
kierunek uparcie w okresie powojennym reanimowali, stał się zjawiskiem
martwym, skończonym rozdziałem literatury międzywojennej i współczesnej.
Można by więc zapytać, czy warto dziś raz jeszcze mówić o „Okolicy Poetów" i tym wszystkim co się z nią wiązało i co z niej wyrosło. Może wystarczą wzmianki w podręcznikach historii literatury i hasła osobowe w słownikach? Może nie potrzeba już niczego dodawać do tych książek i rozpraw, które o autentyzmie napisano?
