Podstawowym problemem, który został podjęty w niniejszej książce, jest próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób konstruowano, szyto i przygotowywano odzież dla zmarłych na obszarze Rzeczypospolitej w XVII i XVIII wieku. Badaniami została objęta przede wszystkim odzież jedwabna, którą pozyskano w trakcie prac archeologicznych prowadzonych w kościołach.
Na podstawie tekstylnych zabytków archeologicznych udało się potwierdzić, że zmarłych chowano w koszulach lub odzieży, którą przed złożeniem do grobu noszono na co dzień. Poza tym ustalono, że grzebano również w strojach przygotowanych specjalnie na uroczystość pogrzebową lub w odzieży przerobionej z ubrań codziennego użytku.
W celu zobrazowania różnic dotyczących sposobu konstruowania ubiorów, ich szycia wykańczania i zdobienia oraz w celu usystematyzowania materiału źródłowego analizowany zespół podzielono na odzież wielokrotnego użytku, przygotowaną do noszenia i odzież jednorazowego użytku. W pracy zaprezentowano męski strój narodowy, odzież męską wzorowaną na modzie zachodniej, odzież w którą ubrano kobiety i oddzielnie omówiono również koszule.
W osobnym rozdziale omówiono także dodatki do odzieży, które znaleziono przy eksplorowanych pochówkach. Zaprezentowano nakrycia głowy: kołpaki, czapki i czepki, pończochy, rękawiczki, pasy i szale.
Nagroda Dziennikarzy w Konkursie na Najlepszą Książkę Akademicką (2008)
