Za swoisty paradoks można uważać fakt, iż spośród obecnych sąsiadów Polski to właśnie Ukraińcy pozostają najmniej znanym i jednocześnie najmniej lubianym narodem. Wiele społecznych wyobrażeń na ich temat wyrasta jeszcze z doświadczeń okresu międzywojennego oraz konfliktu czasów II wojny światowej, współcześnie SA wynikiem przekazu międzypokoleniowego, przeważnie opierającego się na daleko idących generalizacjach. Przełom 1991 r., uzyskanie niepodległości przez Ukrainę, niewiele w tym zakresie zmienił. Nasza wiedza o niej ma charakter bardzo jednostronny, kształtuje się bowiem z reguły na podstawie różnorodnych informacji powstających (i percypowanych) po to, by zaspokoić potrzeby doraźne, najczęściej są to jakieś próby interpretacji bieżących wydarzeń politycznych. „Odkrywanie” Ukrainy to także odkrywanie jej historii, poznanie jej kultury, analiza elementów składających się na ukraińską tożsamość narodową. Co to znaczy być Ukraińcem dziś? Jakie wartości, jakie przekonania i jakie wydarzenia z przeszłością określają współcześnie świadomość tych, którzy deklarują przynależność do narodu ukraińskiego? Pytania te – arcyważne także z politycznego punktu widzenia – skłaniają do poszerzania przede wszystkim wiedzy o historii Ukrainy, zwłaszcza zaś historii wyobrażeń o Ukrainie i Ukraińcach, jakie w przeszłości zostały sformułowane przez przedstawicieli tego narodu.
