Czy teza, że nowe media to rewolucja w komunikacji, postrzeganiu rzeczywistości, stosunkach społecznych wymaga dziś uzasadnienia? Sąd o stymulującej roli technik komputerowych, komputerów osobistych, globalnej sieci czy urządzeń mobilnych jest trwale obecny w opracowaniach naukowców reprezentujących różne dyscypliny nauki, stał się składową dyskursu publicznego, wszedł nawet w zakres tzw. Wiedzy potocznej. 

Dyskusji nie podlega również fakt, że media tradycyjne: prasa, film, radio, telewizja itd., które przed laty same determinowały dynamikę procesów kolejnych mediamorfoz, są z nowymi mediami sprzężone. Status i kierunki rozwoju „starych” mediów są wręcz uzależnione od nowomedialnych trendów, odkryć, innowacji.

Przedstawiamy teksty, które podejmują temat kondycji mediów tradycyjnych, reklamy, świata polityki oraz współczesnego społeczeństwa w dobie wzrastającej (czy już dominującej?) roli nowych mediów. W spektrum zainteresowań naszych autorów znalazły się zachowania i normy obyczajowe uczestników procesu komunikacji; sposób powiadamiania o różnych faktach, a zwłaszcza formy ich komentowania; prawne, techniczne i gatunkowe aspekty komunikowania itp. Wspólnym mianownikiem analizowanych zjawisk i problemów jest to, że uobecniają się one w nowomedialnej przestrzeni. Przez to pojęcie rozumiemy owe sprzężone, funkcjonujące obecnie na zasadzie naczyń połączonych, sfery mediów tradycyjnych i nowych mediów. Nowomedialna przestrzeń to obszar dynamicznych zmian, obszar wątpliwości i dylematów, napięć, prób adaptacji i modyfikacji istniejących rozwiązań, ale przede wszystkim – rozległe pole inspiracji i nowatorstwa.