Profesor w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jego zainteresowania badawcze obejmują: archiwistykę, dyplomatykę staropolską, historię XVI wieku, dzieje Kujaw w epoce nowożytnej, różne sposoby myślenia o przeszłości. Redaktor rocznika „Archiwa – Kancelarie – Zbiory”, współredaktor serii „Toruńskie Konfrontacje Archiwalne”. Najważniejsze publikacje: Pamięć domu Komierowskich. Studium z dziejów rodu szlacheckiego w XVIII wieku (Toruń 2002; współautor); Przemiany organizacyjne polskiej kancelarii królewskiej u progu czasów nowożytnych (Toruń 2007); Butlerio kelionės į Italiją ir Voketiją 1779–1780 metais dienoraštis (Wilno 2013; współautor).
Egodokumenty. Tradycje historiograficzne i perspektywy badawcze
W ostatnich latach badania nad tzw. źródłami autobiograficznymi stały się popularne w wielu krajach. Przyniosły one liczne artykuły, monografie, serie wydawnicze. Powstały bazy danych z wykazem pamiętników, dzienników, wspomnień, prywatnych listów. Ukazały się też antologie tekstów obejmujących różne grupy społeczne i zawodowe. Z uwagi na specyfikę poszczególnych obszarów i charakter danego okresu historycznego badania te przyniosły różne propozycje terminologiczne i metodologiczne.
Prezentowany tom studiów Egodokumenty. Tradycje historiograficzne i perspektywy badawcze to efekt współpracy badaczy polskich i litewskich. Zawiera on studia poświęcone piśmiennictwu przestrzeni prywatnej od XVI do XXI wieku. Znalazły się tu zarówno analizy teoretyczne, ujęcia metodologiczne, jak i studia przypadków. Obok doświadczonych badaczy w dyskusję włączyli się także młodzi historycy, archiwiści, bibliolodzy, którzy stawiają nowe pytania i podejmują próby własnych interpretacji.
Wstęp / 7
Waldemar Chorążyczewski, Agnieszka Rosa
Egodokumenty – egodokumentalność – analiza egodokumentalna – spuścizna egodokumentalna / 11
Piotr Bewicz
Historyk wobec egodokumentu – intymność i granica / 23
Arvydas Pacevičius
Litewski program badań egodokumentów – LEGODOK / 33
Aleksandra Ziober
Korespondencja Kazimierza Leona i Mikołaja Krzysztofa Sapiehów z podróży w latach 1625–1627. Wybrane aspekty / 43
Stanisław Roszak, Joanna Orzeł
Tożsamość i przynależność. Józef Jerzy Hylzen w pięciu odsłonach / 57
Łukasz Wróbel
Józef Jerzy Hylzen jako diarysta. Kontynuacja diariusza od roku 1754 miesiąca augusta 25 dnia we Gdańsku / 79
Vytautas Plečkaitis
Egodokumenty jako źródło do dziejów politycznych Litwy międzywojennej na przykładzie dziennika Jurgisa Šaulysa (1879–1948) / 95
Robert Degen
Portrety w pamiętniku Ryszarda Mienickiego / 103
Kamila Siuda
Życiorysy jako egodokumenty / 131
Arūnas Vyšniauskas
Sprawozdania z pobytu w Wilnie. Przykłady współczesnych egodokumentów studenckich / 167
Waldemar Chorążyczewski
Arvydas Pacevicius
Stanisław Roszak
Pracuje w Instytucie Historii i Archiwistyki UMK w Toruniu. Specjalizuje się w historii kultury nowożytnej oraz dydaktyce historii. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej oraz redaktora naczelnego „Wiadomości Historycznych”. Obecnie jest dziekanem Wydziału Nauk Historycznych UMK. W jego dorobku jest blisko 200 prac naukowych, w tym kilka monografii.