Książka „Urodzony, żeby rysować”. Twórczość komiksowa Jerzego Wróblewskiego to pionierska monografia dotycząca twórczości wspomnianego w tytule autora komiksów okresu powojennego. Od debiutu w 1959 do śmierci w 1991 r. rysownik opublikował setki historyjek obrazkowych i komiksów. Współtworzył tak popularne serie, jak „Podziemny Front” i „Kapitan Żbik”. Jego najbardziej znanym, w pełni autorskim dziełem był komiks „Binio Bill”. Głównym celem książki było zebranie i uporządkowanie wiedzy na temat komiksowej twórczości Jerzego Wróblewskiego i przypomnienie jego sylwetki artystycznej. Przedwczesna śmierć rysownika sprawiła bowiem, że w przeciwieństwie do innych klasyków komiksu polskiego nie zdołał on ani jako rysownik, ani jako człowiek „zaprezentować się” szerszej publiczności i trwale zakorzenić w jej zbiorowej świadomości. Jego sylwetka może być nie tylko interesująca dla znawców komiksu, ale i osób zainteresowanych historią kultury popularnej w Polsce w okresie powojennym, na którą tak jak na całą sferę kultury swój przemożny wpływ wywierała historia. W tym kontekście Wróblewski to szczególny przedstawiciel pokolenia wchodzącego w dorosłe życie w trudnym okresie powojennym. Reprezentant pokolenia zafascynowanego zachodnią kulturą popularną i próbującego w rzeczywistości poddanej presji ideologicznej wytworzyć i zachować przestrzeń możliwie autonomiczną. W przypadku Jerzego Wróblewskiego oznaczało to uparte dążenie do realizacji swojej największej pasji rysowania komiksów. Był to bowiem ktoś, kto się urodził, żeby rysować.
„Urodzonego, żeby rysować” wypada ocenić jako zamierzenie zrealizowane wręcz brawurowo, choć jak wyżej wspomniano o nieco zachwianej strukturze wskutek nadmiernie rozbudowanej części kontekstowej. Ów element można rzecz jasna rozpatrywać w kategorii wartości dodanej; jednak nie da się ukryć, że część z poruszonych przez Jaworskiego zagadnień wymaga dodatkowego uzupełnienia. Zresztą sam autor zdaje sobie z tego sprawę czemu daje wyraz stwierdzeniem, w myśl którego pełne przybliżenie dorobku Wróblewskiego z okresu jego aktywności w redakcji m.in. „Dziennika Wieczornego” wymagałoby osobnego opracowania (s. 181). Tym samym formuje on postulat badawczy, który być może pewnego dnia doczeka się swojego zwieńczenia w postaci pełnowymiarowej monografii. Książkę rozpisano z łatwo odczuwalną pasją, ale bez popadania w czołobitność. Umiejętnie uchwycono poszczególne etapy twórczej drogi Mistrza z Bydgoszczy, ewolucje jego warsztatu, wszechstronność i determinację w chęci tworzenia ulubionego medium, a niejako w tle burzliwe koleje losu polskiej tradycji komiksowej. Nie ze wszystkimi twierdzeniami można się bezkrytycznie zgadzać (chyba zbyt krzywdząca opinia o albumie „Zesłańcy” - s. 311); niemniej mogą one stanowić zaczątek do dalszej dyskusji. Z tym większym przekonaniem wypada polecić lekturę pracy Marcina Jaworskiego, która zgodnie z opinią jej recenzenta - w osobie Jerzego Szyłaka - jest pierwszą tego typu monografią, która z dużym prawdopodobieństwem stanowić będzie wzorzec dla analogicznych opracowań poświęconych pozostałym klasykom rodzimego komiksu.
Fragment recenzji:
http://paradoks.net.pl/read/29814-marcin-jaworski-urodzony-zeby-rysowac-tworczosc-komiksowa-jerzego-wroblewskiego-recenzja
