O ile dobrze pamiętam, dłużej rozmawiałem z Leszkiem Kołakowskim zaledwie dziesięć, najwyżej dwanaście razy. Niektóre z tych wydarzeń opiszę niżej - wypełni to pierwszą część niniejszego szkicu. Drugą chcę poświęcić myśli Kołakowskiego, nieprzerwanie towarzyszącej mi z górą pół wieku. W szczególności zajmę się jego poglądami metafilozoficznymi, których czuję się dłużnikiem. Na pierwszy rzut oka może wydać się to dziwne. Nigdy nie studiowałem pod kierunkiem Kołakowskiego, a także nie uważam siebie za jego ucznia w sensie szerszym, czyli za kogoś, kto zajmuje się podobnymi kwestiami jak on i czyni to w podobny sposób.

Jestem filozofem analitycznym, a wiadomo, że Kołakowski niezbyt cenił ten rodzaj filozofowania. Jak wielu innych, uważał filozofię analityczną bardziej za rodzaj logiki, jeśli nie teoretycznej, to przynajmniej stosowanej. W gruncie rzeczy Kołakowski mógł zostać analitykiem. Studiował u Janiny Kotarbińskiej, napisał pracę magisterską o konwencjonalizmie, jeden z jego artykułów, Determinizm a odpowiedzialność (1958 r.) jest prawdziwym majstersztykiem analizy logicznej, a wiele fragmentów innych prac, które napisał, zaświadcza, że przeprowadzał rozumowania najwyższej próby logicznej. Wybrał jednak inny sposób filozofowania, bardziej kontynentalny, aby skorzystać ze znanego współczesnego rozróżnienia typów filozofowania. Mimo to jego pogląd w sprawie, czym jest filozofia, daje się przyswoić filozofii analitycznej.

Jan Woleński, Spotkania z Kołakowskim i metafilozofia (fragment)