Kolaże Ireneusza Kopacza są w zasadzie nie-do-przełożenia-na-tekst. Są oczywiście nieprzedstawiające (jako kolaże), ale głównie są nie-narracyjne. Nie da się na ich podstawie zbudować żadnej anegdoty, rozgryźć zapisanego w ich formach kalamburu. Treści, które artysta w nich zapisał, dotyczą jego własnych przeżyć i odczuć tak bardzo, że dzieła te są hermetyczne dla widza, zewnętrznego obserwatora, dlatego trudno je odczytać. Zresztą może to nie jest wcale potrzebne, może nawet wcale nie należy tego próbować. Przecież wystarczy zobaczyć i odebrać. Od razu znajdzie się tu specyficzną atmosferę. Nastrój. A właściwie zbiór nastrojów zawartych w kilkudziesięciu niedużych formatach (15×15 cm), z których każdy zbudowany jest jeszcze z osobnych kolekcji nastrojów. Można tu szukać jakiejś nostalgii, zadumy z dystansu, a może i melancholii, ale w sumie metaforyka autora jest jego własna i niedostępna. Odbieralna jest tylko atmosfera spokoju i nieokreślonego wyciszonego ciepła, tak jak gama kolorystyczna tych prac oraz ich wewnętrzna harmonia, nie zepsuta akademickimi wyliczeniami ani sofizmatami. Toteż gdyby kolaże Kopacza przełożyć na język tekstu, z pewnością konieczne byłoby odwołanie się do poezji. Tylko bowiem liryka może być ich literackim odpowiednikiem - w tym przypadku byłaby to kolekcja kilkudziesięciu krótkich liryków.