Wybór niniejszego tematu został podyktowany dwiema przyczynami. Po pierwsze, od końca opisywanego okresu upłynęło już trzydzieści lat. Biorąc zaś pod uwagę to, że najmłodsi z pracowników naukowych wyjeżdżających wówczas za granicę byli z reguły po doktoracie i liczyli sobie po trzydzieści lat, upłynęło już około poł wieku. Ci zaś, którzy bywali tam w latach sześćdziesiątych i wcześniej, są obecnie osiemdziesięciolatkami. Tak jak piszący te słowa. Po drugie, ówczesne wyjazdy charakteryzowały się specyfiką sposobu rekrutowania, pozyskiwania zachodnich stypendiów, grantów i pobytów, istnieniem ministerialnego, decydenckiego centrum, pełną niepewności drogą uzyskania paszportu.
profesor prawa pracujący w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika od 1962 roku, kiedy ukończył studia w Sopocie, aż do roku 2012. Jest autorem około 310 publikacji naukowych, w tym prawie 50 w językach obcych. Przez rok przebywał w USA jako visiting professor oraz wykładał na wielu uczelniach zagranicznych. Był promotorem w ponad 30 przewodach doktorskich oraz recenzentem w 6 przewodach honoris causa. Pełnił najwyższe funkcje akademickie. Jego zainteresowania pozanaukowe to pamiętniki XIX wieku dotyczące Polski w układzie przedrozbiorowym, turystyka krajowa i zagraniczna – odbył między innymi podróż dookoła świata i 86 innych wypraw. Jest autorem powieści Król szulerów i Kanaryjski rejs, a także współautorem książki Ostatnia gra SS-gruppenführera.
