Habent sua fata libelli... Rzeczywiście, losy książek bywają dziwne, czego dowodzą dzieje Psalmodii Wespazjana Kochowskiego. Wydana drukiem w roku 1695, teoretycznie posiada wszelkie szansę na to, by cieszyć się uznaniem szlacheckich czytelników. Wszak wbrew bardzo ostrym i gorzkim ocenom szlachty, częstym w ówczesnym piśmiennictwie polskim, jest ona przede wszystkim apologią stanowej wolności i Rzeczypospolitej, chronio­nych Bożą Opatrznością. Co więcej, jej autor to postać znana i ceniona tak przez szlachtę (armis et litteris merituś), jak i przez Jana III (historiographus prnilegiatus). Także jego wcześniejszy dorobek poetycki jest wysoko ceniony (w szkolnych podręcznikach poetyki drugiej połowy XVII wieku wiersze Kochowskiego występują obok wierszy Samuela Twardowskiego). Mimo tak sprzyjających okoliczności pierwsze wydanie Psalmodii pozostanie zarazem ostatnim przeznaczonym dla szlacheckiego czytelnika. O Psalmodii ras wspomina ani Załuski, ani Bentkowski. Z zapomnienia wydobywa ją Józef Kazimierz Turowski, wydając wraz z innymi dziełami Kochowskiego w Krakowie w roku 1859. Tę zasługę Turowskiego, który w wieku XX właśnie jako wydawca poezji Kochowskiego doczeka się wielu bardzo krytycznych głosów, podkreśla jako pierwszy i najprawdopodobniej jedyny Leszek Maria Dziama.