Refleksja nad obecnością sacrum w literaturze na trwałe zadomowiła się w polskim literaturoznawstwie1. To za mało powiedziane! W ostatnich latach, jako swego rodzaju efekt odrabiania zaległości wymuszanych przez sytuację polityczną, w nauce o literaturze króluje swoista moda na badania sakrologiczno-literackie. Niczego w tej materii nie trzeba zaczynać ab ovo. Przeciwnie, czas już, aby spojrzeć na problematykę „sacrum w literaturze" jako na obszar zadań dokonanych, wyrastających z określonych stanowisk metodologicznych.
Celem poniższych rozważań jest przemyślenie głównych - moim zdaniem - propozycji w zakresie badań sakrologiczno-literackich występujących w polskim literaturoznawstwie współczesnym oraz wskazanie pytań i problemów, które wyraźnie w obszarze tych badań nie pojawiają się. Uwagi te można również potraktować jako wstęp do refleksji nad obecnością sacrum (zwłaszcza chrześcijańskiego) w li­teraturze XX wieku.