Praca podejmuje problematykę ekonomii dobrobytu, a więc działu ekonomii zajmującego się próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób maksymalizować efektywność ekonomiczną w wymiarze społecznym. Przedmiotem analizy jest propozycja wysunięta przez przedstawiciela szkoły austriackiej, Murraya Newtona Rothbarda. W teorii tej przyjmuje się, że optymalnym rozwiązaniem problemu racjonalności porządku ekonomicznego jest przydzielenie absolutnych praw własności i autowłasności wszystkim osobom zdolnym do ich posiadania, przy czym przedmiotem własności prywatnej miałyby być wszystkie dobra rzadkie. Wcielenie w życie zasad tej libertariańskiej teorii sprawiedliwości ma być warunkiem wystarczającym do osiągnięcia największej możliwej efektywności ekonomicznej. Oznaczałoby to, że między efektywnością ekonomiczną a tak pojętą sprawiedliwością nie zachodzi żaden konflikt.

Tak interpretowana austrolibertariańska ekonomia dobrobytu zostaje zaprezentowana w perspektywie historii myśli ekonomicznej. Po przedstawieniu austriackiej argumentacji przeciwko socjalizmowi jako pierwszego z dwóch skrajnych wariantów prawnowłasnościowych przystępuje się do krytyki drugiego z nich, a więc wariantu libertariańskiego. Autor pracy podejmuje polemikę z tezą austrolibertarian, skupiając się na czterech metodologicznych zagadnieniach: pojęciu dobrowolnej i wzajemnie korzystnej wymiany, pojęciu ryzyka i preferencji, znanych z teorii gier dylematach społecznych i kategorii własności intelektualnej.