Komandor podporucznik (rez.) doktor inżynier, absolwent Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2001). Do 2015 roku pełnił zawodową służbę wojskową m.in. na niszczycielu rakietowym ORP Warszawa i fregacie rakietowej ORP Generał Tadeusz Kościuszko oraz w dowództwach szczebla taktycznego i operacyjnego. Obecnie prowadzi badania nad historią polskiej marynarki wojennej jako adiunkt w Katedrze Historii Wojskowej Instytutu Historii i Archiwistyki na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaj Kopernika w Toruniu. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół sztuki wojennej, głównie sztuki operacyjnej marynarki wojennej i związanego z nią bezpieczeństwa morskiego państwa. Opublikował szereg artykułów o tematyce obronnej, jest współredaktorem i autorem takich monografii jak: Dyscyplina wojskowa a gotowość bojowa. Analiza stanu dyscypliny wojskowej w Marynarce Wojennej w wybranych okresach XX i XXI wieku, Wyzwania w wychowaniu i edukacji na rzecz bezpieczeństwa w nowym wieku, Siła i strategia bezpieczeństwa narodowego, Wojna a mapa: historia i współczesność, Rzecz o obywatela obowiązkach obronnych. Był wykonawcą projektu badawczego na temat „Możliwości wzmocnienia systemu obronnego państwa przez obywateli RP w świetle obowiązujących regulacji prawnych”.
Sztuka operacyjna marynarki wojennej. Morskie operacje desantowe na kierunku jutlandzkim w okresie istnienia Układu Warszawskiego
Sztuka wojenna jest fundamentem działania sił zbrojnych. Zależnie od rodzaju wojsk i środowiska ich działania jest rozwijana przez badania i nabywane doświadczenia praktyczne. Zasadniczym elementem sztuki wojennej jest sztuka operacyjna, stosowana i doskonalona przez lata. Jednym z jej rodzajów jest sztuka operacyjna marynarki wojennej (morska sztuka operacyjna). Stanowi ona element wykonawczy systemu, w którym założenia teoretyczne opisuje nauka wojenna, a połączona z doświadczeniami praktycznymi tworzy sztukę wojenną. Morska sztuka operacyjna warunkuje sprawność działania marynarki wojennej i jej zdolność do realizacji nałożonych na nią zadań. Niniejsza książka stanowi próbę opisania fragmentu historii polskiej marynarki wojennej w okresie Układu Warszawskiego. Należy jednak zauważyć, że współcześnie nie funkcjonuje w Polsce nauka wojenna, a dotychczasowe jej osiągnięcia wynikają głównie z jej uczestnictwa w układach sojuszniczych.
W książce została opisana obowiązująca w Zjednoczonej Flocie Bałtyckiej Układu Warszawskiego (Zjednoczonej Eskadrze Okrętów) teoria morskiej (kombinowanej) operacji desantowej oraz faktycznie przeprowadzone ćwiczenia ukierunkowane na opanowanie cieśnin bałtyckich w okresie istnienia Układu Warszawskiego.
Wykaz skrótów / 7
Wstęp / 13
Rozdział 1. Sztuka operacyjna marynarki wojennej: morskie operacje desantowe / 19
Rozdział 2. Ogólna teoria morskiej operacji desantowej w początkowym okresie współdziałania operacyjnego sił morskich Układu Warszawskiego na Bałtyku / 31
Rozdział 3. Ogólne zasady prowadzenia morskiej (kombinowanej) operacji desantowej w okresie doskonalenia operacyjnego zgrywania sił Zjednoczonej Floty Bałtyckiej / 49
Rozdział 4. Badania nad morską operacją desantową / 89
Rozdział 5. Analiza warunków i rejonu lądowania wojsk w morskiej (kombinowanej) operacji desantowej / 103
Rozdział 6. Dobór sił desantu / 121
Rozdział 7. Wnioski z ćwiczeń na temat morskich (kombinowanych) operacji desantowych / 133
Zamiast zakończenia / 173
Załączniki / 187
Słownik wybranych terminów wykorzystanych w morskiej (kombinowanej) operacji desantowej / 243
Wykaz ilustracji / 255
Bibliografia / 257