Od wielu lat pragnęłam zebrać i opracować wspomnienia od osób znających profesora Leona Jeśmanowicza. Wykładał On historię matematyki dla mojego rocznika na kierunku matematyki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Następnie Profesora miałam okazję poznać bliżej, już jako mojego „szefa", po roku 1969, gdy rozpoczęłam pracę w Bibliotece Instytutu Matematyki UMK. Profesor był „człowiekiem o umysłowości renesansowej" - jak Go określił prof. Sławomir Kalembka we wstępie do książki z karykaturami Profesora.
Zdecydowana myśl o opracowaniu wspomnień zaczęła się bardziej krystalizować, gdy przeszłam na emeryturę. Współpracowników i przyjaciół Leona Jeśmanowicza prosiłam, aby ukazywali we wspomnieniach „ścieżki serca" Profesora, jak to określił On w zamieszczonym dalej wierszu. Dzięki nim, a także poprzez zacytowanie rozproszonych, paru wcześniejszych wypowiedzi o Nim, Czytelnik może zobaczyć Profesora - Człowieka.
Ze względów oczywistych opracowanie to nie zawiera wspomnień wszystkich osób bliskich Jego sercu, i tych, które miały możliwość Go znać. Jednak wspomnienia tu zamieszczone niech zobrazują przede wszystkim postawę Profesora względem drugiego człowieka. Postawę tę miałam okazję obserwować przez lata pracy w bibliotece matematycznej. W bibliotece bowiem Profesor w czasie przerw między wykładami często prowadził rozmowy ze wszystkimi tam obecnymi. Współpracowałam z Profesorem też jako sekretarz w Toruńskim Oddziale Polskiego Towarzystwa Matematycznego, którego był przez długie lata prezesem. Ta współpraca obejmowała również Olimpiadę Matematyczną, łącznie ze współorganizowaniem XIV Międzynarodowej Olimpiady Matematycznej w Toruniu w 1972 r. Wszystkie te okoliczności stały się bodźcem, aby zaprezentować Profesora nie tylko jako naukowca, ale także jako człowieka wielokierunkowego działania, a przede wszystkim przeogromnej życzliwości wobec innych.
Moje osobiste wspomnienia nie tworzą odrębnej całości, lecz wplatają się jako komentarz w różnych miejscach, stanowiąc jednocześnie nawiązanie do tematów podjętych przez Autorów. Ich obszerniejsze fragmenty zatytułowałam: Między wierszami. W układzie wspomnień wyodrębnione są dwie zasadnicze części. W części drugiej znajdują się wspomnienia bardziej rozbudowane i wnikliwsze, przedstawiające Profesora z rozmaitych punktów widzenia, ukazując Jego wyrazistą i bogatą osobowość. Część trzecia prezentuje wspomnienia krótsze, o różnorodnych wątkach tematycznych.
Leon Jeśmanowicz - wywiad udzielony profesorom Sławomirowi Kalembce i Romanowi Ingardenowi 30 listopada 1977 roku [nagranie dźwiękowe]
http://kpbc.umk.pl/publication/33000
Recenzja w "Głosie Uczelni" 1/2010
Recenzja w"Forum Akademickim" 2/2010
Recenzja w "Niedzieli" 4/2010