Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku znikły istniejące po drugiej wojnie światowej przeszkody polityczne w badaniach procesów etnicznych na terenie krajów Europy Środkowej i Wschodniej. Jednocześnie nowa sytuacja pozwoliła na uzewnętrznienie tychże procesów. Ujawniona wówczas żywotność i dynamiczność zróżnicowania etniczno-narodowego, odradzająca się tożsamość kulturowa wielu narodów, grup etnicznych i regionalnych, związane z tym konflikty zaskoczyły etnologów i socjologów. Zastały ich niemal całkowicie nieprzygotowanych do analizy i oceny nowej, nieprzewidzianej sytuacji.
Odpowiadając na wynikające stąd zapotrzebowanie badawcze, polscy przedstawiciele nauk o kulturze, zwłaszcza etnologii i socjologii, szybko nadrobili zaległości w wymianie myśli z nauką światową. Trudniejsze okazało się natomiast przywrócenie do obiegu naukowego dorobku polskich przedwojennych badań problematyki etnicznej i narodowościowej. Badania te, skazane po 1945 roku na zapomnienie, znane są dziś w Polsce znacznie słabiej niż osiągnięcia antropologii zachodniej.