Niewiele jest zjawisk w historii filozofii europejskiej, które byłyby równie kontrowersyjne, a kontrowersje tak długotrwałe, intensywne i żywe, jak w przypadku fenomenu, jakim jest sofistyka. Nawet dzisiaj sofistyka nie jest zagadnieniem antykwarycznym, tak jak stała się nim duża część tradycji filozoficznej. Pejoratywny wydźwięk tego terminu jest głęboko zakorzeniony w języku nieakademickim i powraca w wielu dyskusjach politycznych i światopoglądowych. Trudno jednoznacznie określić, jak doszło do tego, że krótkotrwałe zjawisko, o ograniczonym zakresie oddziaływania i bardzo rozmytym znaczeniu, skupiło na sobie tak wiele negatywnych ocen i emocji. Pewne jest jednak, że dyskusja nad sofistyką nieprędko znajdzie swój finał, chyba że kultura europejska dojdzie do swego kresu i zatraci dziedzictwo antycznej tradycji filozoficznej.
Filolog klasyczny i historyk filozofii starożytnej. Pracuje w Instytucie Filozofii UMK w Toruniu. Interesuje się filozofią grecką, przede wszystkim Platonem, ruchem sofistycznym i sceptycyzmem. Jest autorem dwu monografii „Sztuka a prawda. Problem sztuki w dyskusji między Gorgiaszem a Platonem” oraz „Miarą jest każdy z nas. Projekt zwolenników zmienności rzeczy w platońskim «Teajtecie» na tle myśli sofistycznej”, tłumaczem traktatów Sekstusa Empiryka („Przeciw uczonym” oraz „Przeciw fizykom. Przeciw etykom”), a także dzieł św. Tomasza z Akwinu, Pico della Mirandoli i H.-G. Gadamera. W swych pracach zmierza do rekonstrukcji historycznego i literackiego wymiaru dyskusji filozoficznych, opartej na analizie strukturalnej i językowej tekstu.
