Książka jest poświęcona prezentacji i analizie specyficznych tendencji metafizycznych, jakie odżyły w pewnych odłamach filozofii francuskiej w latach trzydziestych i sześćdziesiątych XX wieku. Autor na przykładach twórczości pięciu działających w tym okresie filozofów, którzy nie należeli do żadnej wspólnej „szkoły” (Louis Lavelle, Ferdinand Alquié, Jean Wahl, Marice Merleau-Ponty, Emmanuel Lévinas), wykazuje, że specyfikę tej nieklasycznej metafizyki można dostrzec w jej antynaturalistycznym, niesubstancjalistycznym, nieprzedmiotowym, dialektycznym, krytycznym, niesystematycznym i pluralistycznym charakterze. Analizy są poprzedzone obszernym wprowadzeniem, w którym przedstawiono teoretyczne i historyczne inspiracje omawianych zjawisk. Zostały one również opatrzone podsumowaniem, w którym wskazuje się możliwe kierunki oddziaływań tych zjawisk na późniejsze nurty filozofii francuskiej.