Filostratos Flawiusz

Żywoty sofistów

Nakład wyczerpany

ISBN:
978-83-231-2178-7
Rok wydania:
2008
Liczba stron:
147
Nr wydania:
pierwsze
Typ okładki:
miękka
Wydawca:
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

20,00 zł

miękka

Filostratos Flawiusz

Żywoty sofistów

Kategoria produktu:

Przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył Marian Szarmach.

Wśród pism jednego z głównych przedstawicieli Drugiej Sofistyki Filostratosa Starszego (ok. 178-248) związanego z kręgiem intelektualistów skupiających się wokół Julii Domny, żony Septymiusza Sewera, znajdują się też Żywoty sofistów. Ty­tuł ów pochodzi z Księgi Suda, gdzie wymienione zostały biosophiston, sam autor natomiast pisze na początku swego dzieła: tous [...] sophistas enegrapsa. Podzielił ich na dwie księgi, w których pomieścił 58 żywotów. Trzynaście z nich przedsta­wia sofistów dawnych, z okresu Grecji niepodległej, którzy zostali nazwani praw­dziwymi, pozostałe są portretami reprezentantów Drugiej Sofistyki. Uważa się je za źródło naszych wiadomości o tych właśnie przedstawicielach pochrystusowej wymowy. Dzieło to Filostratos zadedykował „najdostojniejszemu konsulowi Antoniosowi Gordianowi", który został po śmierci Aleksandra Sewera w roku 238 cesarzem, jego konsulat w Afryce przypadł na rok 229. Między tymi datami po­wstały więc owe Żywoty. Autor zatrzymuje się w nich najdłużej przy „gwiazdach" Drugiej Sofistyki, starając się nakreślić barwnie ich portrety.

Zbiór Żywotów Filostratosa po pierwszej lekturze sprawia wrażenie nieusystematyzowanego i bałaganiarskiego, bo autor, prezentując sofistów, pominął cho­ciażby takich, jak Plutarch, w którego dorobku znalazły się przecież też deklamacje retoryczne, Lukian i Maksymos z Tyru. Kiedy przyjrzymy się jednak bliże tym, których przedstawił, to wydawać się może, że podzielił sofistykę grecką n cztery zasadnicze etapy. Pierwszym jest ta przedchrystusowa, filozoficzna, d której zaliczył też nieuprawiających wszak filozofii tak wspaniałych retorów ja Isokrates i Ajschines, podkreślając szczególną rangę tego drugiego. Był bowiem „pierwszym, który improwizując z dużą swadą i w sposób wręcz boski, zasłużył sobie na pochwały. Takie wspaniałe przemawianie nie było bowiem praktykowane w ćwiczeniach sofistów i zaczęło się od Ajschinesa mówiącego jakby z boskiego natchnienia, podobnie jak wypowiadający wyrocznie. [...] W jego w mowie były blask jasności, pełna wdzięku uroczystość, uroda słowa połączone z maestrią ...". Ponieważ improwizacja jest dla Filostratosa szczytem kunsztu retorycznego, dlatego też uważa twórczość Ajschinesa za krok milowy w rozwoju sofistyki. Drugim jej etapem są mowy źli początku II wieku, a więc przeć wszystkim Niketesa ze Smymy działającego w czasach Nerona, którego uczniem był Pliniusz Młodszy. Ów Niketes, „otrzymawszy wykształcenie od znajdując się wówczas w ciasnym zaułku retoryki, ufundował jej wspaniałe bramy"

Brak recenzji

Na razie nie ma recenzji dla książki. Możesz napisać własną!!!

Napisz recenzję

Napisz własną recenzję

Captcha

Produkty Powiązane

Zobacz wszystkie

Inne produkty z tej kategorii

Newsletter

Jeśli są Państwo zainteresowani otrzymywaniem aktualnych informacji z Wydawnictwa Naukowego UMK, prosimy o zapisanie się do listy odbiorców naszego newslettera.

Dodano do koszyka:

Lorem ipsum