Novae, siedziba-twierdza Legionu I Italskiego, założone w I wieku n.e. nad brzegiem Dunaju w północnej części rzymskiej prowincji Mezji Dolnej, z czasem (III-IV wiek) przekształciło się w bujnie rozwijające się miasto późnoantyczne i wczesnobizantyjskie, którego upadek nastąpił najprawdopodobniej na przełomie VI i VII wieku. Jego dzieje i bo­gata kultura w wielu przejawach zostały już dość dobrze rozpoznane dzięki prowadzonym tu od kilkudziesięciu lat badaniom wykopaliskowym przez trzy eks­pedycje archeologiczne: Uniwersytetu Warszawskiego (od 1960 roku), Instytutu Archeologicznego i Muzeum Bułgarskiej Akademii Nauk (od 1961 roku) i Uni­wersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wyniki tych badań są na bieżąco udostępniane krytyce na­ukowej w licznych opracowaniach w wydawnictwach zagranicznych i krajowych, m.in. na łamach czasopisma „Archeologia" i w wy­dawnictwach uniwersyteckich - „Novae - Sektor Zachodni. Wyniki Badań Wyko­paliskowych Ekspedycji Archeologicznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu" i „Novensia. Badania ekspedycji archeologicznej Uniwersytetu Warszawskiego w Novae". Ponadto, ostatnio zaczęła się ukazywać nowa seria zatytułowana „Novae. Studies and Materials" wydawana przez Uniwer­sytet im. Adama Mickiewicza. Zwalnia to nas od powtórnego przywoływania w tym miejscu wiedzy o Novae dostatecznie szeroko spopu­laryzowanej w literaturze przedmiotu. Wyroby szklane obok naczyń ceramicznych stanowią najliczniejszą kategorię przedmiotów - na ogół zachowanych w różnej wielkości fragmentach - odkry­wanych w czasie kolejnych kampanii wykopaliskowych w Novae. Stan opraco­wań tego bogatego materiału źródłowego liczącego kilkanaście tysięcy sztuk mimo, iż dotychczas opublikowano ponad dziesięć różnych artykułów, nie jest zadowalający.