XX-wieczna Boliwia dostarcza ciekawych przykładów połączenia ruchu protestu społecznego oraz ruchu emancypacji narodowej. Kluczowym epizodem tego zjawiska była rewolucja 1952 r., która stała się osią prezentowanej książki. Jej społecznymi aktorami byli inteligenci, urzędnicy, indiańscy górnicy rud metali, indiańscy chłopi. Rewolucja stanowiła krok w kierunku modernizacji kraju, aczkolwiek nie przełamała problemu zacofania gospodarczego. Boliwia zastosowała wówczas receptę etatystyczną. Okazało się, że sama nacjonalizacja kopalń głównego bogactwa kraju, jakim była ruda cyny, nie wystarcza.
ur. w 1943 r. w Warszawie. Historyk, z wykształcenia także socjolog. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1960–1967, doktorat uzyskał w 1968 r., habilitację w 1976 r., profesurę w 1985 r. W latach 1968–1990 pracował w Instytucie Historii PAN. Od 1990 r. jest profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w historii najnowszej, stara się promować socjologię historyczną. Ostatnio opublikował: Najpierw trzeba się narodzić (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego), Naród, historia i... dużo kłopotów (Universitas), Mimo wszystko bliżej Paryża niż Moskwy (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego), Ostatecznie trzeba umrzeć (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego).
