Książka Jerzego Wojtowicza to wynik ambitnego przedsięwzięcia, którego celem było syntetyczne przedstawienie problematyki miejskiej w Europie w XVIII wieku. Miasto i mieszczaństwo interesują toruńskiego historyka jako kulturowy fenomen epoki Oświecenia. Przedkładane czytelnikom wydanie syntezy ma historiograficzno-metodologiczny charakter. Stąd też obszerne wprowadzenie, które umieszcza dzieło i badania naukowe Wojtowicza w kontekście rozwoju historiografii w XX wieku w Polsce i na świecie.
Historyk gospodarki, społeczeństwa i kultury, ur. 24 października 1924 roku we wsi Rumoce na Mazowszu. Od 1940 roku działał w konspiracji, w Batalionach Chłopskich (pseudonim „Pogodny”). Za swą działalność konspiracyjną otrzymał Krzyż Partyzancki, Krzyż Walecznych oraz Krzyż Armii Krajowej. Po wojnie kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Ciechanowie. Przez krótki czas był nauczycielem w szkole wiejskiej w Dąbrowie koło Mławy. Następnie podjął studia dziennikarskie w Warszawie, wkrótce jednak z nich zrezygnował. W 1951 roku ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie przeszedł kolejno wszystkie szczeble kariery naukowej − od stanowiska zastępcy asystenta aż do tytułu profesora zwyczajnego, uzyskanego w 1979 roku. Zmarł 7 kwietnia 1996 roku.
