Najnowsze opery to interesujący materiał badań nad relacjami zachodzącymi między ciałami a technologiami cyfrowymi. Charakteryzuje je otwartość formy, niejednolitość, eksperymentalność oraz wykraczanie poza instytucjonalne ramy tradycyjnie rozumianej sztuki operowej, a także nierzadko spekulowanie na temat przyszłości człowieka i technologii. Pisząc o najnowszych operach, nie można jednak pominąć znaczenia typowych rozwiązań estetycznych i dramaturgicznych, właściwych operze rozumianej jako tradycyjny gatunek, instytucja lub zbiór praktyk kształtujących zachowania jej wykonawców i odbiorców. W trzech głównych częściach książki autorka omawia wszystkie te zagadnienia, zestawiając rozmaite zjawiska artystyczne, społeczne i naukowe, które są analizowane przez specjalistów zajmujących się różnymi obszarami wiedzy. Na konkretne opery spogląda przez pryzmat teorii performatyków, kulturoznawców oraz badaczy technonauki i technokultury.
Doktor nauk humanistycznych. Jej zainteresowania naukowe skupiają się zwłaszcza wokół problematyki sprawczości czynników nieludzkich i technonauki. Zajmuje się głównie performansami, w przypadku których można mówić o współpracy człowieka i nowych technologii, a także o przenikaniu się badań naukowych, sztuki i praktyk życia codziennego. W swoich pracach stara się zestawiać i wykorzystywać różnorodne narzędzia oraz metody badawcze. Rozprawę doktorską poświęciła strategiom współdziałania ciał i technologii cyfrowych w najnowszych operach. Publikowała między innymi w „Didaskaliach”, „Quarcie”, „Notatniku Teatralnym”, monografiach zbiorowych. Współpracuje również z instytucjami kultury, koordynując projekty artystyczne oraz szkoleniowo-badawcze.
