Doktor nauk humanistycznych w zakresie filozofii oraz dr teologii w zakresie teologii moralnej, wieloletni duszpasterz akademicki w domach akademickich na KUL Jana Pawła II w Lublinie. Obecnie pracuje w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Pelplińskiej oraz jest adiunktem w Zakładzie Filozofii Chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym UMK w Toruniu. Jego zainteresowania – oczywiście poza filozofią i teologią - to piesze i rowerowe pielgrzymki (m.in. do Częstochowy, Santiago de Compostela, Rzymu), zimowe kąpiele, teatr.
Fenomen niewiary w świetle dialogicznej natury Kościoła
Nie ulega wątpliwości, że w całej cywilizacji Zachodu mamy współcześnie do czynienia z narastaniem procesów laicyzacyjnych. Ich następstwem jest systematyczny i – jak się wydaje – ustawiczny spadek liczby praktykujących chrześcijan, kryzys tzw. tradycyjnych Kościołów, proliferacja nowych ruchów religijnych, przede wszystkim zaś wzrost odsetka osób deklarujących religijną obojętność. Procesy te generuje zarówno sposób funkcjonowania społeczeństw (rozpad tradycyjnych wspólnot, od rodziny poczynając; fragmentaryzacja – za sprawą rzeczywistości medialnej (zwłaszcza internetowej) – „opinii publicznej”; postawy indywidualistyczne i konsumpcyjne; relatywizm w sferze poznawczej i aksjologicznej), jak i zorganizowana i dysponująca znacznymi środkami wpływu ideologia laicyzmu, promująca m.in. tzw. świeckość życia publicznego. Bodaj jej najbardziej aktywnym prądem jest nastawiony „misyjnie” ateizm, uzurpujący sobie określenia „naukowy” lub „nowy”. Jego koryfeusze nie ukrywają, że – tak jak ich poprzednicy w wieku XIX i XX – zmierzają do likwidacji religii. Jest ona bowiem, ich zdaniem, nie tylko fałszywa, ale – zwłaszcza chrześcijaństwo – wysoce szkodliwa dla ludzkości i jej rozwoju. Czy wobec takiej sytuacji Kościół (ale także intelektualiści do religii nie uprzedzeni) może pozostać obojętny? Czy nie jest jego obowiązkiem podjąć z tymi poglądami rzeczowy dialog i – opartą na racjonalnych argumentach – polemikę?
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Jana Perszona
Ks. bp Wiesław Śmigiel – Pomiędzy wiarą a niewiarą / 7
Wykaz skrótów / 17
Wstęp / 21
Rozdział I. Chrześcijańska koncepcja dialogu / 27
1. Społeczny i eklezjalny kontekst zjawiska dialogu / 31
2. Geneza i czynniki klimatotwórcze zjawiska dialogu / 40
2.1. Podmiotowe czynniki dialogu / 43
2.2. Przedmiotowe czynniki dialogu / 44
3. Uwarunkowania dialogu / 45
4. Kryteria i założenia prowadzonego dialogu / 55
5. Zasady prowadzenia dialogu / 58
6. Dialog a konflikt / 63
Rozdział II. Filozoficzne formy, źródła „niewiary” oraz płaszczyzny dialogu / 69
1. Formy niewiary / 71
1.1. Neoateizm / 77
1.2. Duchowość ateistyczna / 89
2. Źródła niewiary / 98
3. Płaszczyzny dialogu / 110
3.1. Płaszczyzna naukowa dialogu / 112
3.2. Płaszczyzna kulturowa dialogu / 125
Rozdział III. Formy dialogu z niewierzącymi / 133
1. Dialog na poziome doktrynalnym / 134
2. Dialog na poziomie praktycznym / 139
3. W poszukiwaniu nowych form dialogu z niewierzącymi / 141
Zakończenie / 155
Bibliografia / 161
The Phenomenon of Unbelief in the Light of Dialogical Nature of the Church. Summary / 175
Tomasz Huzarek
- Percepcja rzeczywistości a sakrament pokuty
Marek Fiałkowski
Dr hab. teologii pastoralnej, prof. KUL; kierownik Katedry Teologii Pastoralnej w Instytucie Teologii Pastoralnej i Katechetyki KUL; sekretarz „Roczników Teologicznych” (zeszyt pastoralny);członek Komitetu ds. Dialogu z Niewierzącymi KEP; przełożony klasztoru franciszkanów – domu studiów bł. Jana Dunsa Szkota w Lublinie. W badaniach naukowych koncentruje się na zagadnieniach relacji Kościoła i świata, obecności chrześcijan w życiu społeczno-politycznym, duszpasterstwie nadzwyczajnym, teologii i problemach rodziny oraz na teologii i formach aktywizacji laikatu w Kościele i świecie. Autor książki Formacja chrześcijańska katolików świeckich w świetle nauczania Kościoła współczesnego. Studium teologiczno pastoralne (Lublin 2010), ponad 70 artykułów z zakresu teologii pastoralnej, recenzji, sprawozdań, haseł i biogramów leksykalnych oraz współredaktor Leksykonu teologii pastoralnej (Lublin 2006).
Arkadiusz Drzycimski
Prezbiter diecezji pelplińskiej (2009), doktor teologii pastoralnej (2015, KUL), absolwent studiów podyplomowych w zakresie bioetyki w Międzywydziałowym Instytucie Bioetyki w Krakowie (2014, UPJPII), prefekt studiów w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Pelplińskiej (od 2016), sekretarz Komitetu do spraw dialogu z niewierzącymi przy Konferencji Episkopatu Polski (e-mail: arek.drzycimski@gmail.com).
Powiązane

Człowiek - ciało i duch. Tom 2. Ujęcie teologiczne
Krzysztof Krzemiński, Karolina Olszewska, Rafał Beszterda
Zrozumieć świat współczesny
Marek Szulakiewicz
Wiara w egzystencji. Teoretyczny wymiar chrześcijańskiego ideału w pismach pseudonimowych Sorena Kierkegaarda
Andrzej Słowikowski
Głos prawdy i sumienie. Kościół w pismach Cypriana Norwida
Ryszard ZajączkowskiInne z tej kategorii

Człowiek – mądrość a głupota. Tom 2. Aspekt teologiczny
Krzysztof Krzemiński, Rafał Beszterda, Karolina Olszewska
Imperatywy jako narzędzia formacji chrześcijan w Apokalipsie św. Jana
Karolina Olszewska
Formacja chrześcijańska młodzieży w mediach społecznościowych. Studium teologiczno-pastoralne na podstawie badań maturzystów w archidiecezji przemyskiej
Maciej Piotr Flader