Książka Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej jest poświęcona trzem utworom: Etiopikom Heliodora, Historii o Chryzeidzie i Arymancie Jana Karola Rubinkowskiego oraz Nadobnej Pasqualinie Samuela Twardowskiego. Celem autora nie było jednak dotarcie do ich jednostkowego sensu i jednostkowej struktury, lecz pokazanie, że stanowią one modele trzech „sposobów na romans". Pierwsze dzieło traktuje on jako model prototypowy, najważniejszy punkt odniesienia dla miłosno-awanturniczego romansopisarstwa doby baroku; drugie uznaje za przykład realizacji fabularnego modelu ustanowionego Etiopikami, z kolei Nadobną Pasąualinę - za świadectwo radykalnego przekroczenia tradycji stanowionej przez Heliodora i kontynuowanej przez Rubinkowskiego. Książkę zamyka rozdział Między eposem a powieścią - próba wyjścia poza narratologiczny paradygmat, który zdominował całą pracę, w kierunku antropologicznej analizy romansowej narracji.
(1978), adiunkt w Zakładzie Literatury Staropolskiej ILP UMK w Toruniu, autor książki „Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej” (Wyd. Naukowe UMK, Toruń 2009). Zajmuje się dawnymi formami fabularnymi (epos – romans – powieść), teorią literatury oraz metodologią badań nad literaturą staropolską. Publikował m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Ruchu Literackim” i „Przestrzeniach Teorii”.
Zobacz publikacje autora
- Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej
- Litteraria Copernicana 1(9)/2012: Ciało w literaturze dawnych wieków
- Od "romansu" do powieści. Studia o polskiej literaturze narracyjnej (druga połowa XVII wieku-pierwsza połowa XIX wieku)
- Filologia to ludzie. Wydział filologiczny UMK 1999–2019
- Litteraria Copernicana 1(45)/2023: Sarmatyzm: rewizje i kontynuacje
