Koncepcje polskiej polityki zagranicznej prezentowane przez „Słowo” wynikały z geopolitycznego położenia Polski pomiędzy Rosją Sowiecką a Niemcami. Uznawano, że Polska może ostać się jedynie jako państwo o dużym terytorium i znaczącej sile militarnej. Publicyści za głównego wroga Polski uważali Związek Radziecki. Pomimo traktatu ryskiego postulowano, by Rzeczpospolita objęła pewnym rodzajem kurateli niewielkie państwa bałtyckie, ale też weszła w sojusze z Finlandią, Rumunią i Węgrami. Wszystkie sojusze miały mieć antyradzieckie podłoże. Paradoksalnie za naturalnego sprzymierzeńca uważano Niemcy, nawet po dojściu Hitlera do władzy.

Fragment tekstu opublikowanego w miesięczniku "Forum Adademickie" (10/2011)

Podstawę źródłową monografii stanowią głównie artykuły zamieszczone w "Słowie", w okresie ukazywania się gazety, czyli od 1922 do 1939 r. I tutaj, trzeba przyznać, Gzella dokonał kwerendy kompleksowej, skrupulatnej, w przypadku zaś kwestii litewskiej, niemieckiej i rosyjskiej niemalże drobiazgowej. (...) Podstawowym celem omawianej książki jest, pierwsze w polskich badaniach, syntetyczne i kompleksowe przedstawienie koncepcji polityki zagranicznej konserwatystów wileńskich skupionych wokół "Słowa". Nie sposób jednak nie zauważyć, że Autor próbuje również odpowiedzieć na pytania, jaka powinna być polska polityka, zważywszy na nasz dziejowy fatalizm - geopolityczne usytuowanie między Niemcami a Rosją. (...) świadomość dylematu, przed jakim stanęli pisarze polityczni na kresach, wpłynęła na wybór chronologiczno-problemowego układu treści pracy. Przyjęta przez Autora struktura nie budzi wątpliwości, a powtarzających się wątków w różnych fragmentach monografii w żaden sposób nie dało się uniknąć. Takie ujęcie w moim przekonaniu sprawia, że narracja jest płynna, a poruszana problematyka nie jest wyjęta z szerszego "geopolitycznego" czy też międzynarodowego tła. (...) Generalna konkluzja po przeczytaniu książki Między Sowietami a Niemcami może być tylko jedna. Udało się Autorowi napisać dzieło w sposób całościowy omawiające koncepcje polityki zagranicznej obecne na łamach wileńskiego "Słowa" (1922-1939). Zasługą Gzelli jest to, że dokonuje bardzo skrupulatnej analizy, wylicza fakty i omawia je w sposób wyważony, na chłodno, bez emocji. Zachowując proporcje, stara się zwrócić uwagę również na wydarzenia wydawałoby się mało istotne, które w książce uzupełniają narrację, powodując, że kontekst omawianych wydarzeń nie zostaje zagubiony. Gzella interpretuje fakty, ale nie narzuca swoich ocen. Nie sympatyzuje ze swoimi "bohaterami", choć próbuje w sposób bardzo wyważony "bronić" programu polityki zagranicznej "wileńskich żubrów".