Książka jest próbą całościowego spojrzenia na znaczenie wynalazku druku dla kultury muzycznej XVI wieku. Po zarysowaniu historii wczesnego drukarstwa muzycznego, jego podstaw technologicznych, finansowych i społecznych autor charakteryzuje kształtujący się wówczas rynek wydawnictw nutowych. Wskazuje na zależność zawartości i zewnętrznej postaci druków od warunków ekonomicznych, omawia przejawy rywalizacji między oficynami oraz przedstawia krąg protektorów edycji muzycznych. Typografia przyczyniła się do wzrostu alfabetyzacji muzycznej, umożliwiła unifikację europejskiego repertuaru, pogłębiając zarazem różnice między poszczególnymi gatunkami i stylami muzycznymi. Zapewniła długie trwanie niektórych typów twórczości, co nie wykluczało promowania w pierwszym rzędzie dzieł najnowszych i reagowania na bieżące wydarzenia religijne czy polityczne. Nowe medium wpłynęło nie tylko na obieg i funkcjonowanie repertuaru, ale także na świadomość twórców: ich poczucie autorstwa i indywidualności. Autor stawia tezę, że dzięki rewolucji druku poszerzył się społeczny i estetyczny horyzont kultury muzycznej, powstały nowe typy twórczości oraz zwiększył się krąg odbiorców zapisywanej muzyki. Proponuje powiązanie tych zjawisk z narodzinami nowożytności muzycznej, odnajdując niekiedy kontynuację zmian zapoczątkowanych w XVI wieku w kulturze współczesnej.
Nagroda w Konkursie na Najtrafniejszą Szatę Edytorską Książki Naukowej (2012)
