„Pamiętnik Sztuk Pięknych” ukazywał się jako półrocznik od 2001 do 2005 r. Pismo było poświęcone sztuce nowoczesnej i współczesnej. Po dziesięciu latach powracamy do publikowania „Pamiętnika Sztuk Pięknych” jako „nowej serii” ukazującej się w formie obszernych tomów, wydawanych jeden lub dwa razy do roku.
Na inicjujący „nową serię” tom Sztuka polska 1945–1970 składają się studia i szkice, których autorzy analizują wybrane zjawiska artystyczne z ciągle niedostatecznie rozpoznanego obszaru powojennej kultury wizualnej. Ukazują one w nowym świetle zjawiska artystyczne, a także problemy instytucji zarządzających polem sztuki. Tom przewrotnie otwiera jednak niepublikowany dotąd tekst Leona Chwistka Miasto formistów z około 1920 r. Futurystyczna wizja modernizacji niepodległej Polski z drapaczami chmur i metrem niekiedy zadziwiająco odbiega od socrealistycznego wyobrażenia Krakowa, powiększonego o Nową Hutę, ale też pod pewnymi względami jest do niego podobna, tworząc dla zebranych w tomie studiów kontekst utopii spełnionej.
Zamieszczone w tomie teksty prowadzą czytelnika od zagadnień roli sztuki i statusu artysty w okresie formowania się nowego paradygmatu ustrojowego w Polsce, poprzez analizy architektury nowoczesnej późnego modernizmu lat 50.–60. XX w. oraz rozważania o zmarginalizowanym po 1945 r. miejscu konstruktywizmu w powojennym pejzażu artystycznym, a jednocześnie o rekonfiguracji jego znaczeń wobec ówczesnych poetyk artystycznych, aż do rozpoznania geografii artystycznej twórców, tak chętnie kierujących swoje kroki do stolic Francji czy Wielkiej Brytanii.
Odrębnym problemem podejmowanym w tomie są kwestie polityczności. Dzięki przyjętej teoretycznej optyce sytuującej estetykę, politykę i etykę na jednym horyzoncie badawczym można zrozumieć np. poszczególne aspekty twórczości Andrzeja Wróblewskiego, traktowane jako różne realizacje jednego założenia. Inny aspekt polityczności odsłaniają badania zjawisk pozornie marginalnych, sytuujących się na przecięciu obszaru sztuki, historii społecznej i ekonomicznej.
