Opracowanie to przedstawia kilka istotnych problemów. W rozdziale pierwszym autor podejmuje próbę zdefiniowana staropolskiego poczucia humoru. Przedstawia on przegląd staropolskich refleksji na temat specyfiki humoru i jego roli w życiu. Treści dotyczące następnego rozdziału obejmują analizę szlacheckiego trybu życia, które charakteryzowało się wielką dumą zarówno z zajęć domowych i obywatelskich, jak i mieszaniny legend, wspomnień i marzeń o wojnach, czynach bohaterskich (również z perspektywy satyryków i humorystów). W następnej części zostały przedstawione spojrzenia na węzłowy dla kultury szlacheckiej problem równości w warunkach pogłębiających się społecznych różnic. Rozdział czwarty stanowi przegląd poglądów na sejmy i sejmiki. W ostatnim rozdziale autor zwraca uwagę na problematykę Rzeczpospolitej Babińskiej oraz ważnej z wielu względów twórczości plebejuszy, sowizdrzałów.
Dr.hab., prof. w Instytucie Historii i Archiwistyki UMK oraz członek TNT; interesuje się zwłaszcza problematyką ustroju Rzeczpospolitej w XVII i XVIII w. oraz czasami saskimi. Wśród jego najważniejszych publikacji można wymienić następujące tytuły: Sejm Lubelski w 1703 roku i jego miejsce w konfliktach wewnętrznych na początku XVIII wieku oraz Epiphania poloniae. Orientacje i postawy polityczne szlachty polskiej w dobie wielkiej wojny północnej (1702 - 1710). Jedną z najnowszych propozycji autora jest książka Staropolska kultura śmiechu. Ludzie – teksty – konteksty.
