Książka jest pierwszą monografią poezji polskiej dającej się różnorako wiązać z japońskimi miniaturami haiku. Autorka poddaje analizie lirykę ostatnich z górą stu lat (od Młodej Polski po czasy najnowsze), omawia intersemiotyczne uwikłania haiku, dotyka również problematyki translatologicznej. W pracy opisywane są zarówno utwory ortodoksyjnie wierne założeniom japońskich 17-zgłoskowców, jak i wiersze różnorako oscylujące wokół prototypu gatunku oraz miniatury ukrywające pod modnym dalekowschodnim szyldem stare europejskie formy literackie. Monografia wpisuje się w nurt badań komparatystyki kulturowej; pokazuje panoramę zjawisk artystycznych szeroko definiowanego modernizmu: polskiego i, w bardziej punktowych odsłonach, zachodnioeuropejskiego i amerykańskiego.
Polonistka i historyczka sztuki, adiunkt w Pracowni Poetyki Historycznej Instytutu Badań Literackich PAN. Zajmuje się badaniem relacji transkulturowych i intersemiotycznych – najchętniej na gruncie szeroko rozumianego modernizmu. Szczególnie zainteresowana tym, co w sztuce słowa bezpośrednio dostępne zmysłom (audialność i wizualność literatury). Od lat tropi także związki kultury europejskiej z kulturami Dalekiego Wschodu. Autorka monografii Słowo – obraz – dźwięk. Literatura i sztuki wizualne w koncepcjach polskiej awangardy 1918–1939 (Kraków 2005) oraz „Nuż w uhu”? Koncepcje dźwięku w poezji polskiego futuryzmu (Wrocław 2008). Stypendystka Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, wiceprezes Fundacji „Centrum Międzynarodowych Badań Polonistycznych”.
