Czy możliwe jest przeformułowanie rozumienia archiwum teatru – pojęcia, które w naukach humanistycznych rozwijane jest przynajmniej od czasów Jacques’a Derridy i Hala Fostera? Taką próbę, przyjmując perspektywę performatywną i uwzględniając prace teoretyczne wyrosłe ze zwrotu archiwalnego w naukach humanistycznych, podejmuje autorka w niniejszej książce. Propozycja pojęcia „archiwum performatywnego”, uwzględniającego podobieństwa między archiwum i teatrem oraz nieoczywiste rodzaje dokumentów, które do archiwum teatru należy włączyć, staje się kluczem do odczytania znaczących wydarzeń z polskiego życia teatralnego, politycznego i społecznego ostatnich lat.
Teatrolożka, recenzentka, badaczka i adiunktka w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracowała w Instytucie Nauk o Kulturze Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, wykładając na kierunku kulturoznawstwo, oraz na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, prowadząc zajęcia ze współczesnego teatru dla studentów scenografii. Należy do zespołu badawczego „Performatyka i studia nad przekładem” (Wydział Humanistyczny UMK). Współpracuje z portalem „Kultura u podstaw”, dla którego komentuje życie teatralne w Wielkopolsce. Jej zainteresowania naukowe oscylują wokół teatru i dramatu współczesnego wraz z ich kulturowymi i społecznymi uwikłaniami oraz zwrotu pamięciowego i archiwalnego we współczesnej kulturze i humanistyce.
