Niezwykli goście Bolesława Chrobrego. Tom 2: Otto III – król i cesarz
Wojciech, Otto i Bruno – dwóch biskupów i cesarz; dwóch misjonarzy uwikłanych w politykę i polityk z ambicjami misyjnymi; dwóch moralnych rygorystów i pragmatyk władzy; dwóch wizjonerów męczeństwa i wizjoner polityczny. Ich zazębiające się ze sobą życiorysy stanowią typowy dla wczesnośredniowiecznych elit splot uwarunkowań wynikających ze zderzenia religijnej ortodoksji z brutalnością codziennego życia, wzniosłych ideałów z realiami politycznymi oraz strategicznego wizjonerstwa z pragmatyką doraźnych działań. Każdy z nich na swój sposób wpłynął na wczesną historię państwa piastowskiego. Ich wizyty, choć rozciągnięte na dwanaście lat (997–1009), były ogniwami jednego łańcucha wzajemnie powiązanych ze sobą wydarzeń silnie uwikłanych w wielką politykę, znacznie wykraczającą poza samą arenę środkowoeuropejską.
Adalbert, Otto and Bruno – two bishops and an emperor; two missionaries involved in politics and a politician with missionary ambitions; two moral rigorists and a pragmatist of power; two visionaries of martyrdom and a political visionary. Their intertwining biographies constitute a typical combination of conditions for early medieval elites resulting from the clash of religious orthodoxy with the brutality of everyday life, lofty ideals with political realities, and strategic vision with the pragmatics of short-term actions. Each of them influenced the early history of the Piast state in his own way. Their visits, although in the span of twelve years (997–1009), were links in one chain of interconnected events, strongly entangled in grand politics, going well beyond the Central European arena itself.
Marcin Cielecki
[...] Przyznaję raz jeszcze, że właśnie za taką detektywistyczną robotę w obszarach, dla których źródła są nad wyraz skąpe, niezwykle cenię Przemysława Urbańczyka. Jasne, że ktoś może powiedzieć: „Eee… naciągane to wszystko”. Tak, zgoda. Ale jednocześnie nie sposób tej hipotezy, takiego właśnie odczytania, zlekceważyć. Oto bowiem historia raz jeszcze ożywa, a my możemy zastanawiać się „jak to było naprawdę”. Fragment recenzji: https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-219/artykul/co-sie-wydarzylo-w-gnieznie-pozostaje-w-gnieznie.
Przemysław Urbańczyk
Jest profesorem w Instytucie Archeologii UKSW oraz w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN. Prowadzi badania mediewistyczne nad początkami państw, chrystianizacją, urbanizacją, stosunkami geopolitycznymi oraz architekturą Polski, Europy Środkowo-Wschodniej, Skandynawii i wysp północnego Atlantyku. Zajmuje się też teorią badań archeologicznych, historią archeologii i metodyką prac wykopaliskowych. Redaktor naukowy 17 tomów zbiorowych (12 wydano w językach kongresowych) oraz serii: „The Past Societies. Polish Lands from the First Evidence of Human Presence to the Early Middle Ages” (2017 – 5 tomów), „Dziedzictwo archeologiczne Puszczy Białowieskiej” (2021 – 5 tomów) i zaplanowanej na 18 tomów serii „Origines Polonorum”, nagrodzonej w 2020 r. Nagrodą Klio. Autor ponad 450 publikacji, w tym 15 książek, z których trzy uzyskały nagrody („Klio I stopnia”, MNiSW oraz Rektora Uniwersytetu Warszawskiego), a dwie nominowano do nagród im. Jerzego Giedroycia i Jana Długosza.