Ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Obrotu Akademii Ekonomicznej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny) w Krakowie w 1988 r. Tego samego roku został zatrudniony w Katedrze Ekonomii Akademii Rolniczej (obecnie Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny) w Szczecinie. W latach 1990−1996 odbył miesięczny staż w Landwirtschaftskammer Schleswig-Holstein, sześciomiesięczny pobyt naukowy w Universität Wien oraz dziewięciomiesięczne studia na Universität Zürich. W 1998 r. na Wydziale Ekonomii Akademii Ekonomicznej w Krakowie obronił z wyróżnieniem pracę doktorską. W 1999 r. rozpoczął pracę w Katedrze Ekonomii na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2009 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na WNEiZ UMK w Toruniu. W 2012 r. awansował na stanowisko profesora nadzwyczajnego UMK, a w 2022 r. otrzymał nominację profesorską z rąk prezydenta RP. Obszarami jego zainteresowań naukowych są: teoria ekonomii, historia myśli ekonomicznej oraz ekonomia nierynkowa. Wyniki prowadzonych badań prezentował podczas 65 konferencji naukowych oraz zamieścił w swoich publikacjach. Bibliografia jego prac obejmuje 134 pozycje, w tym 13 książek własnych, tj. Problem racjonalności w polskiej myśli ekonomicznej (1999), Szkice o ekonomii i ekonomistach (2004), Prekursorzy ekonomii matematycznej w Polsce (2008), Władysław Marian Zawadzki i jego dzieło (2009), Studia varia o ekonomii i ekonomistach (2010), Historia rozwoju ekonomii (6 tomów, 2016) oraz Istota i miejsce kategorii wartości w teorii ekonomii – ewolucja poglądów (2021). Jest aktywnym członkiem krajowych towarzystw naukowych. Od 1988 r. należy do Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (od 2021 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naukowej), a od 2001 r. – do Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 2018 r. wiceprezes). Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Srebrnym za Długoletnią Służbę i Złotą Odznakę Honorową PTE oraz nagrodzony kilkoma nagrodami indywidualnymi i wyróżnieniami Rektora UMK.
Historia rozwoju ekonomii, t. 5: Od keynesizmu do syntezy neoklasycznej
Wybuch Wielkiego Kryzysu w 1929 r. zaskoczył większość ówczesnych teoretyków ekonomii. Niestety ortodoksyjna ekonomia akademicka okazała się bezradna wobec rosnącego bezrobocia i przedłużającej się recesji. Wiarygodną propozycję naprawy kapitalizmu przedstawił John Maynard Keynes, który dokonał kolejnego przewrotu naukowego w ekonomii, stworzył nowoczesną makroekonomię oraz zaproponował prowadzenie nowej polityki gospodarczej. Architektami nowatorskiej polityki gospodarczej oraz modeli państwa dobrobytu byli z kolei uczeni szwedzcy i niemieccy. Propozycje pogodzenia zwaśnionych ekonomii neoklasycznej i keynesizmu zgłosili reprezentanci syntezy neoklasycznej.
„Muszę stwierdzić, że została wykonana iście benedyktyńska praca […] będąca owocem wysiłku jednego człowieka. Zasługuje to na podkreślenie i docenienie, a jak pisze sam autor, stanowi zwieńczenie jego wieloletnich badań i gromadzenia obszernego materiału bibliograficznego”.
Z recenzji prof. dr hab. Urszuli Zagóry-Jonszty
Nagroda Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Konkursie na najlepszy podręcznik akademicki z ekonomii (2017)
Powiązane
Filozofia
Dobrobyt bez wzrostu. Ekonomia dla planety o ograniczonych możliwościach
Ekonomia i zarządzanie
Prekursorzy ekonomii matematycznej w Polsce
Literaturoznawstwo
Inżynieria dusz. Literatura realizmu socjalistycznego w planie „propagandy monumentalnej”
Ekonomia i zarządzanie
Historia rozwoju ekonomii, t. 2: Od idei socjalistycznych do historyzmu
Inne z tej kategorii
Ekonomia i zarządzanie
Koncepcja odpowiedzialnych innowacji. Kontekst równoważenia wyników przedsiębiorstwa
Ekonomia i zarządzanie
Przedsiębiorstwo sieciowe wyzwaniem dla współczesnej ekonomicznej teorii firmy
Ekonomia i zarządzanie
Corporate Volunteering. Mapping the Conceptual and Intellectual Structure of the Research Field
Nauki społeczne
