Świadkowie radości. Praktyka życia konsekrowanego

Communio Sanctorum (4)

Radość nie jest dodatkiem do życia albo jego ozdobą, ale potrzebą i fundamentem całości życia ludzkiego. W codziennym zabieganiu każdy mężczyzna i każda kobieta pragną osiągnąć radość całą swoją istotą i zamieszkać w niej. W świecie częsty jest deficyt radości. Osoby konsekrowane nie są powołane do wielkich gestów ani głoszenia szumnych słów, ale do świadectwa radości, pochodzącej z pewności bycia kochanym, z ufności, że jesteśmy zbawieni. Ojciec Święty wzywa osoby konsekrowane do zatrzymania duszy na obrazie wyruszenia w drogę, „radości chwili, w której Jezus spojrzał na mnie”, aby przywołać sens i wymagania będące u podstaw powołania zakonnego: „Jest to odpowiedź na powołanie i na powołanie z miłości”. […]

Radość życia i powołania ma swoje szczególnie uprzywilejowane miejsce wśród młodych. Oni są chwilą obecną życia wspólnotowego, żyjąc aktywnie w łonie instytutów, wnosząc decydujący wkład ze świeżością i wielkodusznością podjętej decyzji. Ale ci młodzi, pełni radości ludzie stanowią także przyszłość, ponieważ wkrótce zostaną wezwani do przejęcia w swe ręce kierownictwa animacji, formacji, posługi i misji.

Prawdą jest to, co dostrzega papież Franciszek w obecnym świecie: „Nie można wytrwać w ewangelizacji pełnej zapału, jeśli nie jest się przekonanym na podstawie doświadczenia, że to nie to samo: poznać Jezusa lub nie znać Go; że to nie jest to samo: podążać z Nim lub kroczyć po omacku; że to nie jest to samo: raczej móc Go słuchać, niż ignorować Jego Słowo; że to nie jest to samo: raczej móc Go kontemplować, adorować, móc spocząć w Nim, niż nie móc tego czynić. Nie jest tym samym usiłowanie budowania świata z Jego Ewangelią, co czynienie tego jedynie przez oparcie się na własnym rozumie. Wiemy dobrze, że życie z Jezusem staje się o wiele pełniejsze i że z Nim łatwiej znaleźć sens wszystkiego”.

Dlatego wspólnota radości potrzebuje permanentnej modlitwy. Fundamentem dla ucznia jest bycie z Mistrzem, słuchanie Go, uczenie się od Niego. I to jest ważne zawsze, to droga, która trwa przez całe życie, a Duch Święty w pokorze modlitwy przekonuje o panowaniu Chrystusa w powołanych: „Pan wzywa nas każdego dnia do pójścia za Nim z odwagą i wiernością; udzielił nam wielkiego daru wybierając nas jako swych uczniów; wzywa nas do tego, abyśmy głosili Go z radością jako Zmartwychwstałego, ale prosi nas, abyśmy czynili to słowem i świadectwem naszego życia, w codzienności. Pan jest jedyny, jest jedynym Bogiem naszego życia, i wzywa nas, abyśmy pozbyli się tak wielu bożków i czcili tylko Jego”.

Publikacja Świadkowie radości – praktyka życia konsekrowanego to zaproszenie ku pochyleniu się nad autentycznym życiem pełnym wierności i radości wobec powołującego Boga i wspólnoty, do której posyła konkretną osobę.

Z Przedmowy do książki

Wykaz skrótów / 7

Przedmowa (ks. Stanisław Suwiński, ks. Ireneusz Werbiński) / 9

S. Maria Leticja Niemczura
Konsekrowani dla misji w świecie współczesnym / 13

S. Maria Katarzyna (Ewa Pawlak)
Być posłusznym woli Bożej – otwartość i dyspozycyjność / 37

S. Gaudiosa Dobrska
Miłość wymaga czynu / 59

Ks. Wojciech Zyzak
Życie konsekrowane w pismach św. Teresy Benedykty od Krzyża (Edyty Stein ) / 81

Teresa Nowacka
Życie konsekrowane Córek Serca Maryi / 99

Ks. Włodzimierz Gałązka
Charyzmat w ujęciu o. Anzelma Gądka / 131

Dorota Wawrowska
Dziewictwo konsekrowane jako rzeczywistość paschalna w świetle pism św. Ambrożego, św. Hieronima i św. Augustyna / 149

Noty o autorach / 171

Stanisław Suwiński

Ireneusz Werbiński