Nie można powiedzieć, że powieść Jerzego Lesława Ordana należy do czytanych jednym tchem. Wbrew pozorom, w moim mniemaniu, to jej zaleta, gdyż jest to książka z gatunku tych, których lekturę jakiś wewnętrzny głos każe co chwilę przerywać, by komicznymi lub zatrważającymi wrażeniami na gorąco dzielić się z kimś, kogo akurat ma się w zasięgu wzroku. To lubię. (...) Ordan sprytnie dozuje emocje, budując nastrój niedomówienia, jaki wówczas wypełniał uczelniane mury. Konstruowane przez niego dialogi, wypowiadane przez postacie na korytarzach toruńskiego uniwersytetu, to jedynie pusto brzmiący słowotok. W umysły studentów wwiercała się bowiem nieufność. Mnożono nurtujące pytania: kto jest kim? Kto jest z kim? Kto za kim stoi? (...) Szczególnie uradowała mnie odnajdywana na kartach powieści wysoko ceniona przeze mnie intertekstualność. Momentami bywa, że klimat niejednoznacznego świata, w którym egzystuje zdezorientowany bohater, a zwłaszcza jego zawiła wędrówka po „wiadomym urzędzie”, przywołuje na myśl atmosferę utworów Franza Kafki Zamek czy Proces. Jeszcze bardziej cieszy iście Gombrowiczowska składnia, potęgująca komizm płynący z absurdalnych sytuacji, w jakich parokrotnie przyszło się bohaterowi znaleźć. Postacie Ordana, niczym narrator i Gonzalo w Transatlantyku, brodzą w potoku sprzecznych słów i wykluczających się wzajemnie fraz. (...) J.L. Ordan tak realistycznie odmalował nieznany mi z autopsji świat, że jego książkę potraktowałam jak bilet na wartościową wycieczkę w przeszłość. Było zabawnie, zdumiewająco, a miejscami niepokojąco. Tak, to lubię…

https://forumakademickie.pl/recenzje/zaproszenie-do-torunia/