Communio Sanctorum (5)

Święty Jan Paweł II przypomniał Kościołowi potrzebę „pełniejszego ukazania tożsamości różnych stanów życia, ich powołania i ich konkretnej misji w Kościele” (VC 4). W niniejszej publikacji mamy do czynienia z ukazaniem znaczenia tożsamości u osób konsekrowanych. Istotą powołania do życia konsekrowanego nie jest aktywność, lecz tożsamość osoby konsekrowanej. Powołanie do życia konsekrowanego to powołanie do wyjątkowej więzi z Chrystusem, która wynika z naśladowania Go w najbardziej radykalny sposób, jaki jest osiągalny dla ludzi tu, na ziemi. Osoba konsekrowana łączy się w zażyłej miłości przede wszystkim z Chrystusem.

Pierwszym kryterium wyznaczającym istotę tożsamości jest osoba jako fundament, dzięki któremu ktoś przynależy do kategorii „człowiek”. Drugim kryterium są cechy osobowe, które częściowo są wspólne dla wielu osób, a częściowo są niepowtarzalne i one decydują o tym, że można mówić o tożsamości konkretnej osoby. Trzecim kryterium pozwalającym uściślić pojęcie tożsamości jest odczytanie drogi powołania życiowego, która ma istotny wpływ na kształtowanie tożsamości osobowej. W niniejszej publikacji to trzecie kryterium zostanie potraktowane jako podstawowe, pozwalając mówić o tożsamości życia konsekrowanego.

Z Przedmowy do książki