Język psałterza, jako księgi najwcześniej przetłumaczonej przez Konstantyna-Cyryla i Metodego, ze wszystkimi zmianami, które zaszły w trakcie jego długotrwałego rozwoju od dawna przyciągał uwagę slawistów.
Badania nad słowiańskim przekładem psałterza, zmierzające do ustalenia jego poszczególnych redakcji, rozpoczęły się w ostatnim trzydziestoleciu XIX wieku. W roku 1877 W. I. Sriezniewski dokonał opisu zachowanych psałterzy rękopiśmiennych z XI-XIV wieku. Na podstawie przeprowadzonej wówczas analizy językowej kolejnych odpisów słowiańskiego psałterza zostały wydzie­lone jego dwie podstawowe redakcje:
południowosłowiańska (zachodnia), z komentarzami, ruska (wschodnia), z elementami południowosłowiańskimi, bez komentarzy.
Poza tymi dwiema grupami tekstów znalazła się tzw. Ćudovskaja psaltir' z komentarzami Theodoryta z Cyrrhus. W. I. Sriezniewski podkreślał, iż wymie­nione redakcje w ogólnym sensie reprezentują ten sam typ przekładu, charakte­ryzujący się wysokim stopniem zgodności z greckim oryginałem. Natomiast różnice szczegółowe między nimi są wynikiem późniejszych rewizji tekstu, mających na celu uzyskanie większej dosłowności przekładu.