Communio Sanctorum (2)

Aby wyostrzyć podjęty problem w niniejszej monografii, zacytujmy dwie bardzo różne postawy wobec świętości: jedni mówią „tęsknię za świętością”, drudzy „nie daj Boże, abym miał zostać świętym”. Chcąc merytorycznie wypowiedzieć się na temat tych postaw, najpierw trzeba zapytać o ich genezę: co wpływa na tak zróżnicowane podejście do świętości? Odpowiadając najkrócej za pomocą języka pedagogiki, powiedzielibyśmy – wychowanie, a używając języka teologii duchowości, powiedzielibyśmy – odpowiednia formacja, ze szczególnym podkreśleniem odpowiedniego wychowania w domu rodzinnym. Protestancki teolog Walter Nigg w książce pt. O wielkich świętych inaczej mówi o prawidłowym dojrzewaniu do świętości. Prawidłowa atmosfera domu rodzinnego już w okresie dzieciństwa wyzwalała u dzieci tęsknotę za świętością. Natomiast w publikacji pt. Księga pokutników ukazuje świętych, którzy z różnych względów, zamiast na drogę świętości, weszli na drogę potępienia, ale kochający Bóg dokonał w nich tego, co nazywamy „nawróceniem”. Przekonujące świadectwo powrotu do Boga dał Adolf Retté w dzienniku duchowym Od diabła do Boga! Treść dziennika pozwala wyprowadzić wniosek, że Bóg wykorzystał jego naturalne usposobienie – dużą wrażliwość, która wywoływała w nim bardzo złe samopoczucie, którego nie potrafił przezwyciężyć. Kiedy zastanawiał się, jak wyjść z tej sytuacji, to w swoim wnętrzu – w jego przekonaniu – usłyszał głos, aby wrócił do Boga i tytuł dziennika podpowiada, że wrócił.  

Z Wprowadzenia