Reformowanie ustroju uczelni jest procesem złożonym, trudnym i rozciągniętym w czasie, a nadto zmian w ustroju uczelni nie można dokonywać wyłącznie za pomocą narzędzi legislacyjnych. Uchwalona w 2018 roku Ustawa 2.0 określiła jedynie ramy prawne z uwzględnieniem podstawowych części składowych ustroju, bez których uczelnie nie mogą prawidłowo funkcjonować, jednocześnie zachęcając je do zbudowania nowej legitymizacji ich poszerzonej właśnie autonomii. Integralnym elementem nowego porządku miały się stać, wypracowane samodzielnie, zasady ustrojowe uczelni, a przynajmniej znaczna ich część, ponieważ ustawodawca pozostawił w tych sprawach dużą swobodę. Niniejsza monografia stanowi krytyczne studium statutów uczelni akademickich, a dokładniej przyjętych rozwiązań organizacyjnych i prawnych, które wspólnoty uczelni wprowadziły do statutów. Skoro Ustawa 2.0 miała być symbolicznym nowym otwarciem, warto poszukać odpowiedzi na pytanie o zakres i sposoby wykorzystania przez uniwersytety ich autonomii organizacyjnej.